Onlangs, op een grauwe wintermorgen, loop ik met een kop slechte automaatkoffie nietsvermoedend de gang in richting mijn kantoor. Als ik naderbij kom, blijkt de omgeving afgezet voor een schilderbeurt. Tot mijn verbazing bestaat de schildersploeg volledig uit vrouwen. Er is geen man te bekennen. Drie kordate dames met jolige paardenstaarten en gestoken in hippe, witte tenues maken ijverig voorbereidingen voor het opschilderen van de gang. Ze strippen naambordjes en schilderijen van de wanden. Niet zomaar een gangetje, maar één die wel zo lang is –ziekenhuisformaat– dat alleen al het idee deze te moeten verven je spontaan spierpijn bezorgt. Deze vrouwen gaan echter voortvarend aan de slag. In de middag staat de oudste buiten bij de ingang als een echte ‘vent’ een peukje te roken.

Het schildersvak was altijd een mannenberoep. Maar nu zijn er veel vrouwelijke huisschilders – zo’n 40 procent is vrouw. Op straat zie ik regelmatig een schildervrouw in een overall vol verfspatten huiswaarts keren. Toch is het niet zo dat veel vrouwen werken in andere typische mannenberoepen. Zo zijn metselaars en timmerlui die ik tegenkom vrijwel zonder uitzondering man en komen ze uit het West-Deense Jutland om in Kopenhagen een bouwklus te klaren.

Wel is er hier nog een mannenberoep van een heel andere aard waar steeds vaker vrouwen de (kerk)dienst uitmaken: het ambt van predikant. Als je tegenwoordig een predikant van de ”Folkekirke” benadert, is de kans groot dat je een vrouw ontmoet. Volgens cijfers van de Folkekirke blijkt zes op de tien predikanten vrouw te zijn. In 1993 was nog maar 28,7 procent van de predikanten vrouw. Maar in 2021 is dat gestegen tot 57,8 procent. Hoger dan in Noorwegen en Zweden.

Volgens Pernille Vigsø Bagge, voorzitter van de predikantenbond, zorgt meer vrouwen voor een betere afspiegeling van de samenleving en zou het een positief effect hebben op het behoud van leden. Vrouwelijke predikanten zijn lang niet altijd soort moeder Teresa’s, maar vaak cultureel bewuste dames. Soms zelfs mediapersoonlijkheden die het voortouw nemen als er iets speelt in de maatschappij. Zo waren het onlangs vooral vrouwelijke voorgangers die hun stem verhieven tegen de afschaffing van de grote biddag door de regering.

De krijgsmacht is nog een mannenbastion. Maar sinds kort is er een regeringsmeerderheid die dat wil veranderen. Men wil dat de dienstplicht ook voor vrouwen geldt. Ook vrouwenorganisaties staan open voor dit plan. Maar dan moet wel eerst de cultuur veranderen binnen het leger. Zo krijgen vrouwen die nu vrijwillig het leger ingaan nog vaak te maken met seksuele intimidatie. Ook praktisch gezien ontbreekt er nog veel. Er is een gebrek aan vrouwelijke kleding en zijn de faciliteiten en het materieel niet altijd op vrouwen aangepast. Zo zijn de huidige rugzakken niet geschikt voor de vaak korte vrouwenruggen en wordt het witte ondergoed dat de vrouwen nu krijgen transparant als men zweet. Super onhandig.