Kinderen zijn een erfdeel van de Heere en de vrucht van de buik is een beloning, aldus de psalmist Salomo (Psalm 127:3). Maar voor wie God lucht is, telt dat niet. Toch zijn kinderen op een bepaalde manier nog altijd erg gewild, ook al ebt het geloof in God weg uit onze samenleving. Kosten noch moeite worden gespaard om kinderen voort te brengen als perfecte producten van het verlangen, wanneer het wensmoment daar is. Zo nodig met behulp van laboratoria, spermadonors en draagvrouwen.

Wie echter een stap terugdoet en nagaat hoe vandaag de dag met kinderen wordt omgegaan, stelt vast dat er misschien nooit eerder een tijd was waarin kinderen zo massaal geofferd werden op het altaar van de wensen van volwassenen. De kinderoffers aan Moloch van duizenden jaren geleden verbleken erbij. Iemand die daar de ogen voor opent is de Duitse, rooms-katholieke, sociologe Gabriele Kuby. Zij werd bekend door haar boek ”De seksuele revolutie”. Onlangs verscheen haar nieuwste boek, ”The Abandoned Generation” (”De verloren generatie”), dat, naar mij toeschijnt, minstens zo belangrijk is. Hierin beschrijft zij van stap tot stap met onstuitbare logica –en onderbouwd door veel onderzoeksgegevens– dat de wijze waarop tegenwoordig met kinderen wordt omgegaan uitermate nadelig is.

Levenscyclus

Kuby volgt daarbij als het ware de levenscyclus van kinderen. Ze begint haar verhaal met een beschrijving van de moeite die gedaan wordt om te voorkomen dat kinderen geboren worden wanneer ze nog niet gewenst zijn. Daarbij staat ze bijvoorbeeld stil bij de ernstige bijwerkingen van de pil, waaronder verhoogd risico op borstkanker, trombose, herseninfarcten, hoge bloeddruk, verzwakte afweer en miskramen. Ze vervolgt de reis en staat stil bij het massale doden van kinderen in de moederschoot, wereldwijd jaarlijks 50 miljoen, volgens Kuby vermoedelijk een onderschatting van het werkelijke aantal– en de gruwelijke methoden die hierbij gebruikt worden. Daarna behandelt ze de kunstmatige manieren om kinderen voort te brengen zoals IVF of, zo nodig, spermadonors en draagmoeders, en alle nadelige gevolgen van dien. Ze bespreekt de ernstige beschadiging van met name jonge kinderen tot 4 jaar door kinderopvang (in de woorden van Kuby: „socialisme 2.0”). Ook gaat ze in op de verzieking van kleuterscholen door de vroege nadruk op leerprestaties en de verseksualisering van het onderwijs, de overmatige aandacht voor seksuele diversiteit op scholen, en de steeds verder groeiende rol van de staat, bijvoorbeeld door de introductie van nieuwe ”kinderrechten” die het gewone gezag van ouders ondermijnen. Ten slotte behandelt ze de ontmenselijking van kinderen door digitalisering, het verwoestende effect van kinderporno en de desastreuze gevolgen van echtscheidingen.

Net als in haar eerdere boek gaat Kuby ook na welke internationale organisaties en brondocumenten zoal bepalend zijn voor wat er gebeurt, zoals de UN Convention for Children’s Rights (1990), Standards for Sexuality Education in Europe van de World Health Organization (2010), en andere. Het is lastig om het boek van Kuby fatsoenlijk samen te vatten. Je moet het zelf lezen. Hopelijk wordt het vertaald in het Nederlands. Je kunt het moeilijk lezen zonder het af en toe opzij te leggen –dat was althans mijn ervaring–, zo schokkend is de stortvloed aan gegevens. De moderne werkelijkheid is soms misselijkmakend. Tegelijk bevat het boek wonderschone passages. Bijvoorbeeld wanneer Kuby, op tere wijze, schrijft over de zwangerschap en de relatie tussen moeder en kind. Ook belangrijke Bijbelse noties ontbreken niet, hoewel de rooms-katholieke opvattingen van Kuby daarbij soms doorklinken.

Kuby is ook ontdekkend voor reformatorische christenen. Als ik mij niet vergis is de visie op de kinderzegen ook onder refo’s aan het seculariseren, kijkend naar de kleiner wordende gezinnen, toenemend gebruik van anticonceptiemiddelen, groeiende acceptatie van IVF, het feit dat steeds meer moeders met jonge kinderen buitenshuis werken en toename van het aantal echtscheidingen. Kuby dringt tot bezinning hierop. Als de Heere een huwelijk zegent met kinderen, is moederschap geen taak, ook geen baan, maar een levensroeping. Vrouwen worden zalig in kinderen te baren (1 Timotheüs 2:15). Voorbeelden, zoals die van Samuël en Mozes, laten zien hoeveel waarde er gehecht wordt aan moederzorg in de eerste levensjaren. De Bijbel geeft ook aansprekende voorbeelden van de diepe band die er kan zijn tussen (groot)moeders en kinderen. Paulus ziet er naar uit Timotheüs weer te ontmoeten, met ontroering denkend aan „het ongeveinsd geloof dat in u is, hetwelk eerst gewoond heeft in uw grootmoeder Loïs en uw moeder Euníce; en ik ben verzekerd dat het ook in u woont” (2 Timotheüs 1:5). De moederliefde is diep en sterk. Jesaja spreekt over de vrouw die haar zuigeling niet kan vergeten, en gebruikt dit als een beeld waarom de Heere Zijn kinderen nooit zal vergeten.

Geestelijke strijd

Jonge kinderen zijn ook bij uitstek het onderwerp van geestelijke strijd. De duivel heeft zijn zinnen op hen gezet. Ook hij begrijpt dat wie de jeugd heeft, de toekomst heeft. Dat is op zichzelf genomen natuurlijk niet nieuw, maar helaas zijn westerse overheden in toenemende mate gewillige uitvoerders van zijn helse programma. Staatsopvoeding was enkele decennia geleden een fenomeen dat vooral geassocieerd werd met communistische totalitaire staten, maar wordt nu in toenemende mate omarmd door moderne democratisch gekozen regeringen. Woorden als veiligheid en burgerschap blijken een diepe ideologisch gekleurde lading te hebben, om maar niet te spreken van begrippen zoals inclusiviteit of diversiteit.

Anderzijds, niets is zo zegenrijk als de vroege keuze van kinderen om de Heere te dienen. Het is dan ook de eerste en belangrijkste taak van ouders om kinderen op te voeden in de vreze van de Heere. Kinderen hebben daarbij de onverdeelde aandacht van liefhebbende moeders nodig. En vaders moeten moeders voluit steunen door hun vaderlijke verantwoordelijkheid te nemen.

De auteur is ondernemer en op diverse manieren kerkelijk en maatschappelijk actief.