Het bevreemdt dus niet dat zijn vierdelige Celloconcert dat hij in hetzelfde jaar voltooide, doortrokken is van melancholie en nostalgie. Dat is nu juist de reden waarom we tegenwoordig dit introverte werk waarderen, maar Elgars tijdgenoten vonden het te weinig virtuoos. Toch stelt het wel degelijk hoge eisen aan de solist. In 1929 bewerkte de altist Lionel Tertis de cellopartij voor altviool. Elgar ging ermee akkoord, vooral ook omdat Tertis de oorspronkelijke orkestratie handhaafde. Alleen waar de altviool ‘kopje-onder’ dreigde te gaan in het orkest transponeerde Tertis verschillende passages in de solopartij een octaaf hoger.

Het aldus ontstane Altvioolconcert wordt hier vertolkt door Timothy Ridout. De altviool heeft weliswaar een lichter timbre dan de cello, maar Ridouts loepzuivere toon is evenzo warm en lyrisch. Zijn spel mengt prachtig met de orkestpartijen, die door dirigent Martin Brabbins goed in balans worden gehouden.

Op de cd staat verder de eveneens uit 1919 daterende Suite voor altviool en orkest van de Zwitser Ernest Bloch (1880-1959), geschreven in een veel moderner idioom. De donkere klank van Ridouts altviool sluit mooi aan bij de oriëntaalse sfeer die deze muziek ademt. De transparante opname van Harmonia Mundi maakt alle details hoorbaar.

Elgar Viola Concerto – Bloch Suite for viola and orchestra, Timothy Ridout; Harmonia Mundi (HMM 902618); € 17,99; meer informatie: harmoniamundi.com