Ik ben benieuwd of ik het dit keer nog win. Want het was me laatst al opgevallen dat onze jongste zoon hard aan het groeien was. Een broek die een paar maanden geleden nog te lang was, past nu goed.

„Schoenen uit!” ‘beveelt’ hij. Jammer. Want met hoge hakken had ik mijn ‘nederlaag’ nog even kunnen uitstellen. Hoewel ik inmiddels uit ervaring weet dat zelfs de hoogste stiletto’s op een gegeven moment niet meer helpen. Daarvoor heb ik een te lange man getrouwd.

Inmiddels ruim zeven jaar geleden schreef ik hier dat de oudste me voorbij was gegaan. En dat ik dat best een dingetje vond. Nu vrees ik dus dat ik binnenkort echt de kleinste van het gezin zal zijn.

Ik dacht altijd dat zo’n pikordedingetje mij onverschillig zou laten. Dat was iets voor mannen. Die nemen elkaar voortdurend de maat: wie rent het hardst, klimt het hoogst? Wie heeft de meeste strepen op zijn uniform? Of, als ze wat meer macht hebben: wie heeft de meeste tanks en raketten in zijn bezit?

Maar dan onderschatten we de concurrentiedrang onder vrouwen. Ik vermoed dat zij rangordes namelijk minstens zo belangrijk vinden. Alleen bepalen zij die door op heel andere zaken te letten.

Want waarom reageren peutermoeders anders extra alert zodra er een jarig kind met een traktatie het schoolplein op loopt? Of waarom bespreken vrouwen de nieuwe zondagse kleren van kerkgangers anders uitgebreid onder elkaar? En waarom stellen ze anders –op een klagerig toontje– vragen over de werkzaamheden van andere vrouwen: „Hoe kan het dat zij, naast haar betaalde baan en het huishouden, ook nog vrijwilligerswerk doet?”

Terug naar de spiegel. De ruggen strak tegen elkaar. Er moet een onafhankelijke derde bij komen om te vergelijken. Dat zegt al iets. „Bijna”, roep ik mijn zoon bemoedigend, maar misschien net iets te enthousiast toe. Ondertussen maak ik plannen voor een nieuw kapsel. Met een enorme knot op m’n hoofd.