Ik schrijf ”opnieuw”, omdat het niet de eerste keer was dat de standpunten zich verhardden. De hele Covidepidemie was nog maar nauwelijks achter de rug en had voor meer polarisatie gezorgd in de achterban dan menig Bijbelvertaling voor elkaar had gekregen.

Zou een nieuwe rubriek daar iets tegen kunnen doen? Dat was de grote vraag die we hadden. Misschien wel een té grote vraag. Want is een krantenrubriek werkelijk bij machte om bruggen te slaan tussen mensen wanneer die zich al hebben ingegraven in het eigen gelijk?

Maar toch. De wetenschap dat je sommigen niet (meer) kunt bereiken, betekent niet dat je níémand kunt bereiken. Dus gingen we manmoedig aan de slag. Met een rubriek die in twintig afleveringen evolueerde, maar waarin een paar elementen hetzelfde bleven.

Luisteren naar de stem van de ander, bijvoorbeeld. Waar zit het waarheidselement in diens woorden? Te rade gaan bij de (cultuur)geschiedenis is ook zo’n constante. Want waarom steeds opnieuw het wiel uitvinden als soortgelijke vragen al veel eerder zijn langsgekomen? En uiteindelijk, hoe pretentieus het ook moge zijn, aan de hand van experts iets van een weg proberen te vinden die de verschillen overstijgt. Want waarom onszelf afsluiten voor nieuwe zienswijzen die ons denken kunnen verrijken?

Ik geloof niet dat ”wij” gaan worden als ”zij” als we dit pad volgen. Maar wie weet, heel misschien, vinden wij en zij elkaar soms toch in waarheden die groter zijn dan ons vaak al te kleinmenselijke gelijk.