Op 11 november kopte de Franse krant Le Monde: ”Ocean-Viking”: de aankomst in Toulon is ”het einde van een beproeving van drie weken”. De 230 mensen op de door een humanitaire organisatie gecharterde boot waren eindelijk veilig. Zij hadden twintig dagen lang rondgedobberd op de Middellandse Zee, in afwachting van een vluchthaven. Onder hen waren ongeveer vijftig kinderen.

Na talloze onderhandelingen tussen Europese landen, met name Italië, had de Franse regering er uiteindelijk mee ingestemd dit handjevol migranten uit Afrika ten zuiden van de Sahara, uit Bangladesh, of uit Syrië, op te nemen.

Als ik de mediaverslagen zie, krijg ik een ambivalent gevoel. Ik ben trots op het land dat zijn deuren heeft geopend voor deze kinderen, vrouwen en mannen die in levensgevaarlijke omstandigheden zijn gevlucht. Ik ben echter verbaasd, zelfs geschokt, door de onvrede die deze opvang van zo weinig mensen veroorzaakt bij politici en media. Bovendien verbaast het me dat deze solidariteit bij uitzondering wordt verleend, terwijl de slogan ”Frankrijk, land van welkom” al sinds mijn jeugd kracht en schoonheid uitstraalt.

Rijkdom

Ik ben opgegroeid in het noorden van Frankrijk, dat bekend staat om zijn kolenmijnen. Daar heeft mijn vader 35 jaar gewerkt. In de woonwijken voor de gezinnen van de mijnwerkers werd Frans, Italiaans, Pools, Arabisch enzovoorts gesproken. Zonder deze buitenlandse arbeidsmigranten zou de mijnindustrie het hectische tempo van haar destijds bloeiende productie niet hebben kunnen bijbenen.

In deze echte ”melting pot” (smeltkroes) leerden mijn ouders mij respect voor anderen, ongeacht waar ze vandaan kwamen, en dat het woord ”welkom” eerder geleefd dan als een mantra verkondigd moest worden. Hun christelijk geloof, dat was doordrenkt met de waarden van het Evangelie, herinnerde hen eraan dat voor de God van de Bijbel gelovigen op de een of andere manier ook allemaal migranten zijn.

In Europese en andere westerse landen zijn de gevolgen van migratie zeer aanwezig. Weinig mensen kunnen zeggen dat ze tot één bepaalde nationaliteit behoren. Helaas is er vaak gestreden tegen vermenging van rassen en volken, met allerlei verschrikkingen tot gevolg. Toch gaat het hierbij om een rijkdom die we moeten vasthouden en versterken. Onze landen zouden hun geschiedenis eens moeten herlezen, om zich in herinnering te brengen dat migratie een zegen is geweest voor hun economische en intellectuele ontwikkeling.

Paulus

Ik ben ook verbaasd over de terughoudendheid en zelfs minachting van sommige christenen als het gaat over de opvang van migranten. Paulus schreef aan de christenen in Rome: „Verwelkom elkaar zoals Christus u heeft verwelkomd.” In Jezus kijkt God niet naar onze nationaliteit en ons land van herkomst, wanneer Hij ons wil erkennen als zijn kinderen, in vol vertrouwen, door het geloof.

Natuurlijk begrijp ik dat we ons ”welkom” voor migranten op een goede manier moeten organiseren. Laten we echter geen onverschillige, sceptische of aarzelende houding blijven innemen tegenover de komst van kinderen, vrouwen en mannen die op zoek zijn naar een land van welkom. Voor hen en met hen kunnen we een vreedzaam leven opbouwen. En wie weet staan wij op een dag in hun plaats!

De auteur is vicevoorzitter van de Conseil national des évangéliques de France. Dit artikel is eerder gepubliceerd op CNE.news.