”Dank u, president Trump” waren de eerste woorden die Alexander maandag opschreef toen het Rode Kruis hem aan het Israëlische leger had overgedragen. En het was inderdaad dankzij Amerikaanse inmenging op het hoogste niveau dat de 21-jarige gijzelaar na 584 dagen gevangenschap in Gaza vrijkwam. Israël kon niet veel meer doen dan de operatie militair begeleiden en de verdere zorg voor hem op zich nemen.

Hamas had met die vrijlating heel andere doeleinden voor ogen dan een menselijk gezicht naar de buitenwereld te tonen. De Palestijnse terreurbeweging is terecht bevreesd voor het Israëlische dreigement de oorlog in de Gazastrook deze week in alle hevigheid te hervatten. Hamas beseft dat het Israël dit keer ernst is om definitief met haar af te rekenen. En daarom probeert de beweging de Amerikanen voor haar karretje te spannen en een wig tussen Jeruzalem en Washington te drijven.

Voor Israël is het in elk geval zaak meer dan ooit te laten zien dat de vrijlating van de resterende gijzelaars voor het land op zijn minst zo belangrijk is als voor de VS. Om die reden stuurde premier Benjamin Netanyahu opnieuw een team onderhandelaars naar de Qatarese hoofdstad Doha om over een bestand en het loslaten van ontvoerden te praten. Daarmee voorkomt de Joodse staat dat het aan de zijlijn komt te staan, terwijl zich in snel tempo allerlei ontwikkelingen in de regio voltrekken.

Dat de vrijlating van de gijzelaars voor Israël belangrijk is, behoeft geen betoog. Dat heeft het land genoegzaam bewezen door in de achterliggende anderhalf jaar duizenden Palestijnse gevangenen vrij te laten – een volstrekt onevenredige ‘prijs’ voor mensen die tegen hun wil door bloeddorstige terroristen naar de Gazastrook zijn ontvoerd.

Met maximale militaire druk wil Israël ook bereiken dat Hamas nooit weer een bloedbad als op 7 oktober zal aanrichten

De vraag is alleen met welke middelen Israël de resterende gijzelaars vrij wil krijgen. Vooralsnog zet de Israëlische regering in op maximale militaire druk om Hamas ertoe te bewegen eieren voor haar geld te kiezen. Daarmee neemt de regering het risico dat hulp voor de nog levende ontvoerden in Gaza te laat zal komen.

Met die maximale militaire druk probeert Israël echter ook Hamas definitief te verslaan en daarmee te voorkomen dat de terreurbeweging ooit nog opnieuw in staat zal zijn om een bloedbad zoals op 7 oktober 2023 aan te richten. Dat is minstens zo’n grote verantwoordelijkheid voor de Israëlische regering als het terugbrengen van de gijzelaars.

En ook voor de toekomst van Gaza is het belangrijk dat Hamas niet meer in staat wordt gesteld haar schrikbewind van bijna twee decennia voort te zetten. Anders is de Palestijnse bevolking straks ook in dat opzicht weer volledig terug bij af.

Hoofdredactie