„Sterft er vandaag nog iemand zonder sedatie?” Die vraag stelde een predikant tijdens een ontmoetingsavond voor ambtsdragers. Ik had wat verteld over het medische beleid in de laatste levensfase en de optie van palliatieve sedatie benoemd. In reactie daarop deelde de predikant zijn persoonlijke ervaringen mee. Bij bijna elk sterfbed waar hij kwam, werd sedatie toegepast.

De intensivecareafdeling is mijn vaste plek voor consulten. Ik word gebeld over een 61-jarige man. Tot op heden was hij kerngezond. Gisteravond kreeg hij een hartstilstand. Omstanders hebben hem gereanimeerd. Nu, 36 uur later, wordt hij niet wakker. Aan mij de taak om iets te zeggen over zijn herstelkansen.

Wees alert op stuipen, coma of overlijden, waarschuwde het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum (NVIC) altijd als je het vroeger belde om te overleggen over een peuter of kleuter die per ongeluk medicatie van een volwassene had ingenomen. Meestal gaf het centrum het advies de maag te spoelen en het kind actieve kool te laten eten.

De GGD krijgt een melding vanuit het ziekenhuis. Op de longafdeling ligt een mevrouw met een legionella-infectie. Mevrouw is behoorlijk ziek; ze heeft koorts en is erg benauwd. Gelukkig gaat het beter nu ze behandeld wordt met het juiste antibioticum.

„Ik ben eerlijk gezegd blij dat oud en nieuw weer achter de rug is”, vertrouwt een cliënt mij toe. De persoon in kwestie heeft een aantal jaar geleden een herseninfarct gehad. Inmiddels kan hij weer goed lopen en fietsen, maar hij is altijd moe. Ook kan hij weinig drukte aan. In een rumoerige omgeving krijgt hij snel last van zijn hoofd. Geluiden komen hard binnen en als hij lang in een groot gezelschap is, voelt hij druk op zijn hoofd.

Zichtbaar vermoeid ogend zit hij in de wachtkamer, samen met zijn ouders. De gelige ogen in het bleke gezicht staan gespannen.

Mevrouw is in blijde verwachting van haar eerste kind. Het heeft haar veel moeite gekost om zwanger te worden. Haar zoontje wordt veel te vroeg geboren: na 26 weken, met een geboortegewicht van 850 gram. De eerste dagen in de couveuse gaan goed.

Cardioloog-intensivist Corstiaan den Uil worstelt met hulphonden op zijn afdeling.

Ze zit tegenover me, 83 jaar, vitaal, mankeerde nooit wat. Tot vanochtend. De buurvrouw was op de koffie en opeens kon ze niet goed uit haar woorden komen. Ze wist niet goed welke woorden ze moest kiezen, haalde woorden door elkaar. Na ongeveer tien minuten was het over. Onder het motto ”het is vanzelf gekomen en ook weer vanzelf overgegaan, dus het zal wel loslopen” wilde ze het erbij laten. Op aandringen van de buurvrouw heeft ze toch maar de huisarts gebeld.

Radiologie is teamwork. Met een heel team proberen we steeds de juiste diagnose te stellen, zodat we een passende behandeling kunnen geven.