Recentelijk deden geruchten de ronde dat de Iraanse Revolutionaire Garde (IRG) vluchten vanuit Teheran zou hebben georganiseerd. Dat riep vragen op over een mogelijke betrokkenheid van deze organisatie bij de oorlog in Oekraïne.

Echt heel succesvol kun je de Turkse buitenlandse politiek van het afgelopen decennium niet noemen. Van de pogingen om leider te worden van de soennitische wereld, is weinig terechtgekomen.

Kenmerkend voor gewapende conflicten in het Midden-Oosten is dat ze zich voortslepen totdat ze uiteindelijk in de vergetelheid raken.

In een tijd waarin de Verenigde Staten hun prioriteiten steeds minder in het Midden-Oosten hebben liggen, gebeuren er unieke dingen.

Waarom komen in de Arabische wereld democratieën zo moeilijk van de grond? In het Westen gingen er soms stemmen op die verwezen naar de religie die door een meerderheid van de Arabieren wordt beleden.

Een wake-up-call was het, vorige maand in Iraaks Koerdistan. Daar, in de relatief veilige stad Erbil, werd de 20-jarige Eman Sami Maghdid op straat vermoord door haar jongere broer en haar oom.

Het is begrijpelijk dat door de oorlog in de Oekraïne ontwikkelingen elders in de wereld naar de achtergrond verdwijnen. Voor oorlogszuchtige regimes is dit bepaald goed nieuws.

Raad eens wie er op bezoek was in de Verenigde Arabische Emiraten, afgelopen vrijdag? De rode loper in Abu Dhabi ging uit voor niemand minder dan Bashar al-Assad, de president van Syrië. Het was zijn eerste bezoek aan een ander Arabisch land sinds het begin van de oorlog in Syrië in 2011. In al die jaren bezocht hij alleen Rusland en Iran.

„Het interesseert mij niet wat Biden van me denkt.” Het had een uitspraak van de Russische president Poetin kunnen zijn. Het was echter de Saudische kroonprins Mohammed bin Salman die deze woorden uitte tijdens een interview met het Amerikaanse blad The Atlantic.

Wat is Rusland van plan in Oekraïne? En dan bedoel ik vooral: wat voor soort aanvallen zijn er te verwachten in de komende tijd? Hoe smerig gaat dit spel gespeeld worden?