Dit keer willen zij zelf eens profiteren van de sportieve zomer¬challenge van Puntuit: ”Missie geslaagd?!”. Samen met 76 andere deelnemers vertrekken ze naar het hoge noorden. Het schip Boschwad van de Stichting Wadloopcentrum Pieterburen brengt hen vanuit de haven van Lauwersoog naar het Lutjewad. Een uurtje later zakken de voeten diep weg in het slik.

Anke over Arien

Op schoenen die hij lang geleden voor netjes heeft gebruikt, stapt Arien zelfverzekerd aan boord van de Boschwad. Hij is klaar voor een intensieve tocht ”baggerbanjeren”. De gids heeft zijn bedenkingen bij Ariens schoenen. Zijn die stevig genoeg voor deze uitdaging? Hij wijst op een bak met daarin een grote verzameling oude –maar stevige– stappers in allerlei vormen en maten. Met een bedenkelijk gezicht houdt Arien het bij die van hemzelf, die zijn vast stevig genoeg.

„Ik voel het zand nu al langs mijn voeten schuren”, zegt hij na ongeveer twintig stappen op het wad. Al gauw staat hij –net als ik– tot aan zijn knieën in het zachte slik. Met een trotse grijns demonstreert de Puntuitredacteur vervolgens hoe je in de vieze prut kunt schaatsen.

Eenmaal gewend aan zijn vieze schoenen maakt Arien er een sport van om zover mogelijk in de grijze bagger weg te zakken. Stiekem hoop ik dat deze pogingen ten koste gaan van zijn evenwicht, maar helaas.

Tijdens de tocht fotografeert Arien alles wat los en vast zit, zelfs de uitwerpselen van de wadpieren die overal verspreid liggen. Ook ik ben het slachtoffer: Arien probeert mijn meest benauwde gezicht op de foto te zetten terwijl ik door de blubber ploeg. Maar als de gids een aantal mosselen openmaakt, kijkt hij zelf een beetje benepen.

„Ik heb er wel weer genoeg van”, verklaart Arien na ongeveer twee uur wadlopen. We spoelen schoenen en sokken schoon en stappen aan boord van het schip dat ons veilig terugbrengt in de haven.

Arien over Anke

Anke steekt haar gebrek aan wadloop­ervaring niet onder stoelen of banken. „’t Is toch gewoon een beetje door de bagger sjouwen?” oppert ze onderweg naar het wad. Dat vindt een van de gidsen „echt een baggeropmerking. Maar het klopt wel.”

Onbevreesd laat mijn kersverse collega haar schoenen –één met ducttape, en één zonder– in het slik zakken. Af en toe slaat ze met haar armen om zich heen, zoekend naar houvast. „Dit is echt niet leuk”, klaagt ze terwijl ze beteuterd toekijkt hoe haar benen tot halverwege de knie wegzakken in een dikke laag modder.

Op de zandplaat loopt het gelukkig makkelijker en het humeur van Anke –waar sowieso niet zo veel mis mee was– klaart zienderogen op. De zon zakt bijna in zee en de horizon kleurt geel, paars en blauw tegelijkertijd. Zonnestralen breken nog even door het wolkendek en Anke geniet zichtbaar, terwijl ze stevig doorloopt. Ze verwondert zich over de schelpen, krabbetjes en een enorme blauwe kwal.

Zo’n anderhalf uur later legt de gids uit dat de uitheemse Japanse oester vlijmscherpe randen heeft die dwars door de schoenzool de voet kunnen binnendringen. Voetje voor voetje, uiterst voorzichtig, doorwaadt Anke de laatste geul. Eenmaal op de zandplaat pakt ze het oude tempo weer op. Op het wad is ze volledig in haar element. ”Splotsj, splotsj, splotjs”, klinkt het iedere keer als ze haar voeten in het slik zet. „Wat is het toch heerlijk dat je ongegeneerd door de bagger kunt sjokken!”

Dit is het vijfde deel in de zomerserie ”Missie geslaagd?!”.

Check voor meer foto's van dit avontuur de Instagram van @redactiepuntuit.