Dat deze vrouwen hun hoofddoek uit eigen keuze dragen, wisten de dames niet. Leerlingen van drie scholen –een christelijke, joodse en islamitische- gingen op de Hogeschool van Amsterdam het gesprek aan met elkaar.

De ontmoeting tussen leerlingen van het Marcanti College Amsterdam, de Maimonides Scholengemeenschap Amsterdam en de Jacobus Fruytier Scholengemeenschap Apeldoornis inmiddels een jaarlijkse traditie geworden.

Bij binnenkomst zijn de kinderen, allen rond de leeftijd van 16 jaar, nog wat onwennig. De meesten zijn zich goed bewust van de vooroordelen die bestaan over henzelf en de ander. Het zal deze dinsdag blijken wat daarvan klopt.

De dag is ingericht en staat onder leiding van de gehele groep minor studenten van de HvA. Voor de gelegenheid zijn zij in het rood van Academie van de Stad gehuld, en dus goed herkenbaar. Studente Roos neemt als eerste het woord en weet met haar luide stem de aandacht van de grote groep leerlingen op zich te vestigen.

Met een aantal luchtige stellingen die breed gedragen worden, wordt al snel duidelijk dat de Joodse, Islamitische en Christelijke leerlingen eigenlijk best veel gemeen hebben.

Kort daarna wordt de groep opgesplitst en verdeeld over een reeks workshops die de leerlingen gedurende de rest van middag zullen afgaan. De groepen zijn uiteraard gemengd, en waar de kennis-spellen vooral gericht zijn op het leren over de verschillen, lijken die bij het spaghetti-bruggen bouwen juist als sneeuw voor de zon te verdwijnen.

De laatst genoemde activiteit is bij de leerlingen van Maimonides populair, maar één jongen wijst er terecht op dat met name de gesprekken die er omheen ontstaan de dag zo bijzonder maken. Moeiteloos weten ze een reeks vooroordelen over hun Joodse identiteit op te sommen, en de schilder-activiteit waarbij deze vooroordelen bespreekbaar worden gemaakt, wordt als heel positief ervaren.

De leerlingen van het overwegend Islamitische Marcanti College beschrijven de dag als leuk en leerzaam. Over de vraag of een vergelijkbaar evenement voor hun ouders ook zou werken, zijn ze het niet direct eens. Waar de een vertrouwt op de volwassenheid van ouders, vraagt de ander zich af of het niet juist moeilijker zou zijn omdat hun ouders van alles hebben meegemaakt. Over één ding zijn ze het wel eens: voor hen gaat het niet om het verleden, maar om de toekomst.

Voor de leerlingen van de Protestants-Reformatorische Scholengemeenschap Jacobus Fruytier is de confrontatie misschien nog wel het grootst. Ze zijn overgekomen uit Apeldoorn en komen daar maar weinig in aanraking met andere culturen. Bij binnenkomst waren ze nog nerveus: “je weet niet wie je tegenover je krijgt.” Maar toen de activiteiten begonnen was dat gevoel al snel verdwenen.