Jarno wordt zo enthousiast dat hij een stel klasgenoten en docenten warm maakt om ook een mailtje naar het RD te sturen. „Fantastisch” vond Corieke van Veldhuizen de laatste twee schooljaren. „We waren de eerste havobovenbouw en dat gaf soms nogal wat strubbelingen. Maar met z’n allen hebben we er wat van gemaakt, samen met de leraren. De uitjes van beeldende vorming waren ook altijd fantastisch, dankzij meneer en mevrouw Roozemond! Helaas gaan we nu weer uit elkaar...”

„Samen blokken voor je toetsen, elkaar helpen in de studieruimte, want die was alleen van ons”, omschrijft Jolande van Engelenburg het wij-gevoel van de Kesterense havisten. „Een echt examenjaar, het kwam toch wel dichtbij. Maar eerst gingen we naar Engeland, met ongeveer zestig leerlingen. Dan kwamen we daar al die leerlingen van andere scholen tegen. En dan klopten we elkaar op de schouders: wat hebben wij het gezellig met het clubje van zestig. Na hard zwoegen en werken werd het april, mei... Het was real life, al die proefexamens waren niet voor niks geweest. En we waren het zat, spuugzat.

En nu? Ik mis het zo, de jaren 4 en 5 havo. Wil het eigenlijk overdoen! Gewoon weer helemaal overnieuw beginnen, met andere vakken. Niet meer het makkelijkste profiel ever... O ja, moet nog slagen, dus misschien mag het wel :)”

Godsdienstdocent J. de Heer genoot er ook van: „Door de spontaniteit tussen jullie en mij was het mogelijk met ernstige vragen bezig te zijn, maar ook om heel plezierige momenten te beleven. Ik ga jullie allemaal enorm missen! Dat weet ik nu al! Vooral de hechte band die door de jaren heen is gegroeid. Die vonk die ik altijd voel overslaan al ik jullie zie en spreek. Die spontane handdruk waarmee we elkaar zo vaak begroeten. De grappige opmerkingen heen en weer en zo veel meer…”

„Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen in de goede gedachte ter herinnering.” Diepe gedachte uit het toetsenbord van Lianne de Baat. „De eerste havo-5-club in Kesteren zegt gedag! En daarmee gaan de havoproefkonijnen de wijde wereld in.”

Lianne roemt de goede sfeer tussen docenten en leerlingen. „Door sommige leerlingen van de school werd het wel een beetje te erg gevonden. Een brugklasser zei eens: „Alle docenten vinden alles wat havo-5 doet goed. Ze worden door elke leraar in Kesteren op handen gedragen.” Volgens hen krijgen wij nooit straf.” Nou, wat dat laatste betreft was die brugklasser slecht geïnformeerd...

„Hebben wij ook nadeel ondervonden van ”proefkonijnen zijn”?” evalueert Lianne. „Soms wel een beetje; alles werd bij jou als eerste uitgeprobeerd. Soms werden er proeflessen gegeven en als het dan niet helemaal in de smaak viel, werd er gezegd: Goede leer voor de volgende keer, bij de volgende havogroep doen we het anders.”

De havobovenbouw werd opgezet met hulp uit Amersfoort, weet Marianne van Sligtenhorst. „Toch was het een hele klus om het ook in Kesteren goed neer te zetten. Het ging allemaal goed en we hebben twee fantastische jaren gehad. Maar, toen kwam de examentijd in zicht. Hoe moest dat ooit goed komen? Om alvast te wennen aan de examenruimte hebben we in de laatste toetsweek een toets gemaakt in de aula. Dat was een heel avontuur. De hele aula vol rijen met tafels. En dan moest je op zoek naar jouw tafel. Na dit proefdraaien konden we aangeven wat er nog verbeterd moest worden.”

Het eerste examen, vorige week maandag, was niet mis, vindt Dick Warring. „Drie uur je mond houden en je concentreren: voor sommige leerlingen is dit nogal moeilijk… Als we om halfvijf moeten stoppen, vindt bijna iedereen het examen tegenvallen.” Een paar dagen later, optimistisch: „Eén ding is zeker: op deze locatie zullen de meeste diploma’s gebracht moeten worden, want we slagen allemaal!!!”

Examentijd: de leerlingen gespannen, de docenten een tikkeltje nerveus, observeert Lianne de Baat. „Ja, en dan gaan wij ervandoor! De proefkonijnen zeggen gedag! Vinden de docenten het jammer dat we weggaan? Natuurlijk, dat zeggen ze allemaal! Maar als je bij sommige docenten merkt dat ze ons echt gaan missen (en het is geen cliché!) dan voelen wij de emoties ook wel bovenkomen. Deze twee supergezellige jaren komen nooit meer terug. De eerste havobovenbouwgroep van Kesteren zegt vaarwel!”