Maar het ergste begon pas toen ik het examen opende en de vragen onder ogen kreeg. „Dit lukt me niet”, schoot het door mijn hoofd.
De opdracht van de Puntuitredactie was simpel: „Ga een willekeurig examen maken en zie hoe je het ervan afbrengt.” En: „Je mag je niet voorbereiden.”
Aangezien ik op de havo scheikunde zo snel als mogelijk heb laten vallen, waren mijn verwachtingen niet al te hooggespannen. Een vijfje? Er zal toch nog wel wat zijn blijven hangen uit havo 3?
Ik blijk mezelf nog te overschatten. Waar de meeste leerlingen vlot alle vereiste formules uit hun mouw schudden, zit ik wanhopig het bijgeleverde Binasboek door te bladeren. Wat zijn OH-ionen? En hoe kan ik nou ruiken wat de notatie van zwavelzuur is?
Het meisje voor me verlaat al vroeg de zaal, maar ik zie het nauwelijks. Ik ben ernstig mijn tijd aan het verspillen door te proberen vraag 9 te beantwoorden. „Geef de vergelijking van de vergisting van glucose. Hierbij is glucose de enige beginstof.” Een professionele rekenmachine heb ik niet, dus probeert de primitieve calculator op mijn telefoon de hypermoderne Casio van mijn buurman te evenaren.
„Sla die vraag nou over”, zeurt mijn rechterhersenhelft. Maar mijn linkerhersenhelft wil per se proberen ’m te beantwoorden. Zinloos natuurlijk, want een vergelijking ken je of die ken je niet.
Een vlugge blik op de klok vertelt me dat het 3.00 uur is. Nog een halfuur te gaan en ik ben nog niet eens op de helft.
De formules en berekeningen laat ik achterwege. Eerst proberen de meerkeuze vragen te beantwoorden. Zelfs dat blijkt niet gemakkelijk. „Wat is de lading van een lithiumion?” Geen idee. „Wat is een andere naam voor een polymeer?” Idem.
Na een halfuurtje stressen, moet ik het bijltje erbij neergooien. Met een rood hoofd van inspanning en een zwaar gemoed van het slechte presteren.
Docente Westhoeve-Bezuijen kijkt mijn examen na. Ze bevestigt mijn bange vermoeden: ik heb 23 van de 67 punten gehaald.
Er is zijn maar twee conclusies mogelijk: scheikunde is écht een vak. En ik beheers het niet.
