Langzamerhand wordt het tijd om ook eens wat voorbereidingen te treffen. Vol goede moed ga ik wat oefenen op internet. Oude examens en dergelijke zijn ruim voorhanden. Het begint me te dagen waarom iemand internet eens een kwelgeest noemde.
Even snel kijken of er nog iemand online is. Tweet, tweet. „Hallo, ook al hard aan het leren?” Met dat ik dit plaats, realiseer ik me dat dit het begin van het einde is. Het einde van mijn goede voornemens, die nu net als altijd, weer de mist in gaan. De mist op de pc welteverstaan.
Als ik ’s morgens uit bed kwam, besloot ik te leren. Meestal lukte dat ook wel een kwartiertje. Totdat ik even op de computer ging. Een probleem hoefde dat niet ze zijn, ik had nog drie weken.
De klok tikt. Stiekem begin ik me af te vragen of ik niet zenuwachtig hoor te zijn, terugdenkend aan het stressgedrag van sommige docenten. Ik denk maar niet aan de grote risico’s die kleven aan het niet halen van je examen. Kort van tevoren leren hoort bij mij, houd ik mezelf voor. Af en toe een dag niet leren houdt je fit. Het hele jaar ging het toch goed?
Ik tuur naar buiten. Het regent nog steeds, bedenk ik. Maar dan is er nog een sprankje hoop. Na regen komt immers zonneschijn. En na examens een diploma. Hoop ik.
Gijsbert Doornebal (16) uit Driebergen, zit op het Van Lodenstein College Amersfoort en doet zijn havo-examen.
