Lekkere cake en leerzame gesprekken

Een vers stuk rozijnencake bij de thee en een warm welkom bij binnenkomst. Het voelt als thuiskomen bij opa en oma Both in Melissant. Plaatsgenoot Leanne Donselaar (17) ploft neer op de bank, na een halve lesdag op het Hoornbeeck College in Rotterdam.

Opa zit op zijn praatstoel. „Je moet weten, ik ben van 1938, van voor de oorlog. Maar hoe klein je ook was tijdens de oorlogsjaren, je wist dat de Duitsers niet je vrienden waren. Ik keek toe hoe de soldaten door de straten marcheerden en ik kan me de geur van hun grijs-groene uniformen nog altijd voor de geest halen.” Oma komt binnen met de suikerpot. Dit is zoals het hoort te zijn bij een opa en oma. „Wij zetten graag ons huis open voor iedereen, maar in het bijzonder voor jongeren.”

Leanne is haar hele leven al kind aan huis bij opa en oma Both. „Toen mijn ouders in Melissant kwamen wonen, werden ze direct opgevangen door het echtpaar Both. Wij als kinderen zijn vanzelf opa en oma tegen hen gaan zeggen. Ze zijn altijd aanwezig op verjaardagen en bij belangrijke gebeurtenissen - naast onze echte opa’s en oma’s.”

„We zijn vanzelf opa en oma gaan zeggen”

Oma Both knikt: „Tijdens de periode van ziekte bij Leanne’s broertje en rond het overlijden van hun opa mochten we helpen. Onze levens zijn helemaal verweven en dat vinden wij heel bijzonder omdat wij zelf geen kinderen hebben.”
Dan, tegen Leanne: „Wat een mooie trouwkaart kregen we binnen van je zus. Ik heb je moeder meteen even gebeld vanmorgen.”

Leanne komt altijd onaangekondigd aanwaaien bij opa en oma Both. „Dan bedenk ik in de bus naar huis dat ik even langs wil. Als ze thuis zijn, ben ik altijd welkom. Het is fijn dat we geen afspraak vooraf maken. Dat voelt vrijer en geeft aan dat er niets ‘moeten’ aan is, ik kom hier gewoon graag. Praten en luisteren wisselen elkaar af en soms help ik opa bij een computerprobleempje. Oma heeft mij enthousiast gemaakt voor het begeleiden van een gehandicaptenreis. Ik heb me inmiddels al opgegeven.”

Waarom komt Leanne zo graag bij opa en oma Both? „We hebben hier geen oppervlakkige gesprekken. We praten over vroeger en nu of over de afgelopen preek; opa is ouderling, in onze gemeente in Melissant.” Opa gaat verder, met gebroken stem: „Als je zelf genade van de Heere hebt ontvangen, dan geef je dat graag door. Ik wil de jeugd jaloers maken op wat God heeft weggelegd voor Zijn volk. Maar geen roem in mij, want ik ben daar ook vol gebreken in.”

Opa Both wil jongeren jaloers maken op wat God voor Zijn volk doet

Oma knikt: „Ik had graag een groot gezin gehad. Maar de Heere leerde mij dat hij Zichzelf wilde schenken. Dan heb je meer dan kinderen, dat is zo’n wonder. Het is goed wat de Heere doet.” Dit is waarom het niet als een verplichting voelt, om bij opa en oma Both langs te gaan.

Leanne: „Ik merk dat zij vanuit hun hart spreken en iedereen het leven met de Heere zo gunnen. Dat zorgt ervoor dat ik hier levenslessen meekrijg die ik niet zou willen missen.” Opa en oma Both: „We vinden het een wonder dat Leanne ons, als oude mensen, zo vaak opzoekt. Dat hebben we niet verdiend. We houden erg van kinderen en jongeren. Daarom zien we alle jongeren van de gemeente in Melissant ook een beetje als onze kinderen

We waarderen het heel erg als Leanne langskomt. Ze heeft een tijd bij de Jumbo in Ouddorp gewerkt en dan nam ze soms een bos bloemen voor ons mee. „Is het niet beter om die aan je moeder te geven?” vroegen we dan. Maar het was echt voor ons bedoeld. We zijn er nog steeds verwonderd over dat we zo’n goede band met haar en het hele gezin Donselaar hebben.”

Dit interview stond eerder in familieblad Terdege.