Beste lezer,

Het begon heel ongemerkt. We hadden een leuke klas en het was altijd gezellig. Er waren wel groepjes, maar dat was oké. Ook ik was daar onderdeel van.
Tot het moment kwam dat ons groepje uit elkaar viel. We praten nog wel met elkaar, maar het leek wel of we ineens tegenover elkaar stonden. Steeds vaker kwamen er nare opmerkingen over mij. Ik deed dom, ik was dik en allerlei soortgelijke kritiek kreeg ik naar me toe. Mijn klasgenoten begonnen me te negeren. Ze fietsten zonder mij weg van school. Op het schoolplein keerden ze hun rug naar me toe en ik mocht niet meer op verjaardagen komen.
Soms kwam een van de meiden voor me op, soms zei ik er zelf wat van of ik lachte het weg. Maar langzaamaan begon ik steeds meer te geloven wat ze zeiden. Steeds vaker vroeg ik me af: Ben ik dan echt zo dom? Ben ik echt dik? Ik vertrouwde steeds minder mensen.
Tegen mijn ouders vertelde ik niets. Ik was bang dat ze op een ouderavond iets zouden zeggen tegen mijn docent. Ik was immers de vrolijke Janneke. Ik had vriendinnen en ging graag naar school. Niemand zou dit toch begrijpen?
Ik zweeg en vertrouwde niemand meer. Stel je voor dat degene die ik in vertrouwen nam ook zo over mij dacht. Mijn ooit zo goede vriendinnen zag ik nu als vijanden.
Terwijl ik dit opschrijf, is deze situatie gelukkig achter de rug. Ik kwam uiteindelijk in een andere klas, waardoor het stopte. Toch zit er voor altijd een kras op mijn ziel. Ik denk voortdurend terug aan die tijd. Er spelen onzekere gedachten door mijn hoofd. Ik vind het nog steeds moeilijk iemand te vertrouwen, want stel je voor…
Mijn gedachten gaan nog vaak terug naar degenen die me dit aandeden. Beseften ze wat ze deden? Lieve klasgenoot, zag je wat het met mij deed?
Het raakt me opnieuw. De oude pijn komt boven, maar ik wil dit doen. Ik wil mijn verhaal opschrijven, omdat het mij helpt, maar ik hoop ook anderen.
Meiden, jongens, als je dit leest: Besef je wat jouw woorden doen met anderen? Ook al lijkt het voor jou een grap. Realiseer je je dat je mensen niet alleen voor nu, maar voor altijd beschadigt?
En jij: Word je gepest of buitengesloten? Wil je alsjeblieft iets voor me doen? Neem iemand in vertrouwen, echt! Je bent niet alleen!

Janneke

Uit privacyoverwegingen is niet de volledige naam van Janneke opgenomen.

Beste Janneke,

Wat heftig dat dit jou overkomen is! Ik kan me voorstellen dat het je veel pijn gedaan heeft.
In jouw verhaal lees ik terug wat er vaak gebeurt als je gepest wordt: je gaat geloven dat het waar is wat anderen zeggen. Dat is een van de pijnlijkste gevolgen van gepest worden. Dit zorgt ervoor dat je negatief over jezelf gaat denken en onzeker wordt. Het is heel lastig om tegenwicht te bieden aan die negatieve gedachten. Toch is het belangrijk om te bedenken dat die gedachten vaak niet waar zijn, maar dat je ze bent gaan geloven omdat het regelmatig tegen je gezegd is.
Ik zie vaak dat jongeren niet om hulp vragen als ze gepest worden. Juist het ontbreken van hulp geeft (nog meer) eenzaamheid. Je geeft daarom een heel goede tip aan anderen: zoek hulp! Lucht je hart bij een vertrouwd persoon: je moeder, een leerkracht of bijvoorbeeld je mentor. En spreek met elkaar af dat de ander niets doet zonder dat jij het weet. Daarnaast is er nog een aantal dingen dat je kunt doen als je gepest wordt.
1. Let op je houding. Sta met je beide benen stevig op de grond en houd je rug recht. Je zult merken dat je je daardoor al sterker voelt.
2. Reageer niet op de pesters, maar negeer ze. Het pesten wordt voor de pesters dan minder interessant. En houd het negeren vol.
3. Probeer je zelfverzekerder te voelen door bijvoorbeeld op een (vecht)sport te gaan.
4. Kom op voor jezelf. Dit is vaak heel lastig, maar bedenk dat je mag zeggen wat je wilt, zonder daarbij te bedenken dat anderen je dan misschien niet meer aardig zullen vinden.
5. Doe dingen waar je blij van wordt.
Veel succes!

Evelyne Sinke-Provily
Psycholoog bij de Vluchtheuvel