„Mijn zus Illiana was bij ons, en we besloten mijn moeder te bezoeken die avond. Onze wegen scheidden zich: ik ging, samen met mijn man en zoontje, naar het huis van mijn moeder. Mijn zus ging naar een nichtje, omdat ze dacht dat mijn moeder daar op bezoek zou zijn.”

Het gezin is nog maar nauwelijks op weg, als de aarde schokt. „We moesten stoppen omdat de weg zo sterk bewoog dat we onze auto niet meer onder controle konden houden”, zegt Diana Santes. „Pas na een paar minuten konden we doorrijden, voorzichtig, omdat de weg beschadigd was. We reden meteen naar onze nicht, want ik wilde weten of mijn zus ongedeerd was. Ik trof niemand thuis.”

In paniek probeert Santes haar familie te bellen, maar ze krijgt niemand aan de lijn: „Alle telefoonverbindingen waren uitgevallen. We besloten naar het huis van mijn moeder te rijden. Daar trof ik mijn moeder en vier zussen, maar Illiana ontbrak. Alexander, het zoontje van mijn zus, kwam aanlopen en vroeg me bezorgd of ik wist waar zijn moeder was. „Ik zoek je moeder op en breng haar thuis”, beloofde ik hem.”

Santes rijdt terug naar huis, via de route die haar zus ook zou hebben genomen. „Onderweg zag ik de auto van mijn zwager staan: leeg. Omstanders zeiden dat iemand tijdens de aardbeving de auto had verlaten: ze hadden hem zien rennen. Zij verwezen ons naar het ziekenhuis, maar op de eerste hulp was er niets bekend over het lot van mijn zus en zwager.”

Innige omhelzing
Diana Santes vindt haar verloren familieleden uiteindelijk onder het puin: Junior (34), Illiana (35) en Santiago (2). „Mijn zus was in de apotheek, met haar zoontje Santiago. Mijn zwager rende tijdens de aardbeving naar zijn vrouw en zoontje toe, om hen te beschermen en te redden. De brandweer lokaliseerde hun lichamen om een uur of twaalf ’s nachts. De volgende ochtend, nadat de overlevenden onder het puin vandaan waren gehaald, kon een kraan een gang graven in het puin van wat voorheen een apotheek was geweest. Zondag om 12.00 uur konden de lichamen van haar zus, zwager en neefje worden geborgen: lichamen die waren verstrengeld in een innige omhelzing.

De lichamen van Junior, Illiana en Santiago worden overgedragen aan hun familieleden. „Wij kregen onze zus, zwager en neefje terug. Pas toen vertelden we mijn moeder het slechte nieuws, en ook mijn neefje Alexander van negen hoorde pas op dat moment dat zijn ouders en broertje waren omgekomen bij de aardbeving. Hij luisterde heel stil. Mijn vader was al ingelicht omdat hij buiten de stad was en voor de begrafenis moest terugkeren naar huis.”

„Die middag begroeven we mijn zus, mijn zwager en hun zoontje. Het was heel druk in het uitvaartcentrum. Veel mensen hadden een dode te betreuren. We hebben bij de begrafenis geen hulp gehad, maar dat was ook niet nodig.”

Kerk
„Ik zie sinds de beving wel veel onbekende gezichten in de kerk. Door de ramp gaan mensen meer nadenken over leven en dood.”
Diana Santes is blij dat de familieleden samen voor hun ouderloze neefje kunnen zorgen: „Mijn neefje Alexander woont bij mijn moeder, en dat vindt hij fijn. Sinds de aardbeving hebben we meer contact als familie: elke dag appen we met elkaar. We leven afhankelijker, helpen elkaar meer en doen niet moeilijk over kleine zaken. In onze herinnering leeft mijn zus voort, met haar man en zoontje. Al met al zie ik duidelijk dat God over onze familie waakt.”

„Waarom kunnen mijn ouders en broertje niet opstaan uit de dood, zoals Jezus deed?” vroeg Alexander aan zijn tante. „Hij mist zijn ouders en zijn broertje, met wie hij vaak speelde. Hij krijgt hulp van een psycholoog bij het verwerken van het verlies”, vertelt ze.
„Wij proberen zo min mogelijk over de aardbeving te praten. We merken dat ons verdriet op zulke momenten heftig terugkomt. Ik ben zelf nog altijd bang om een gebouw in te gaan, maar mijn neefje is zelfs panisch als hij een gebouw met verdiepingen ziet. Zijn ouders en broertje kwamen om doordat zo’n gebouw door de aardbeving instortte.”