Dinsdagmorgen ging er weer een groepje van 5 met Corrie mee boodschappen doen in Blantyre. Wat is daar veel te zien, je komt ogen te kort.
Arm en rijk rijdt en loopt er door elkaar. Grote auto’s en daartussen straatkinderen die bedelen om brood, toen we ze ballontjes uitdeelden uit het raam van de auto, werd er plotseling een arm door het raam gestoken en roets de zak met ballonnen verdween van Kristine haar schoot. Verbazend hoe vlug en brutaal ze zijn. Door een groepje inlanders werd er naar ons geroepen: ‘Azungu’ (blanken), Corrie die het Chichewa verstaat en spreekt, riep terug: ‘hé zwarten’!
We waren veel langer weg dan gepland Hier moet je erg flexibel zijn, want je komt altijd wel voor verassingen te staan. We hadden een lege band, die we gelukkig weer konden oppompen bij het benzinestation. Nadat we van de ene naar de andere winkel gegaan waren, kwamen we op de markt om de lerares en leerling van de kookopleiding op te halen. Terwijl we daar midden tussen de kraampjes stonden te wachten, begon er naast de auto een flinke ruzie. Wat ging dat er heftig aan toe, echte marktwijven die stonden te schreeuwen en te duwen tegen een man die zijn spullen niet mocht stallen naast die van hen. Het werd steeds gekker tot er uiteindelijk zelfs met bloemkolen werd gegooid, van alle kanten kwamen sensatiezoekers aangerend. We voelden ons niet echt veilig meer daar en hebben de auto iets verder weg neergezet. We kwamen moe, maar veilig weer thuis.
Corrie kreeg die middag een goed bericht, ze had contact gehad met een agent en gehoord dat de gevangene, die pas een fiets gestolen had, weer vrij was. Zijn familie had hem vrijgekocht! Wat zijn we blij voor hem.
Woensdagmorgen bij het ontbijt werden we verrast door de wacht die ons een slang liet zien die hij te pakken gekregen had. Het was een giftige en gelijk een waarschuwing voor ons om niet zomaar door de struiken te banjeren.
De mannen zijn woensdagmorgen begonnen met de bakkerij opknappen, en de eerste broodjes zijn gebakken in een oven die werkt op zonne-energie. Donderdagmorgen bij het ontbijt gaan wij de broodjes ook proeven.
Deze week komen de kinderen van de Day-care naar de kindermiddagen, wat een verschil met de kinderen van het weeshuis hier. Deze kinderen zijn erg verlegen en het duurt even voor ze loskomen. Ze werken heel stil aan hun werkjes en doen van groot tot klein goed hun best. Aan het einde van de middag kregen ze een zakje chips en een bellenblaas. Sommige kinderen wisten niet eens hoe ze het zakje chips open moesten maken! Zo’n verschil ook met de kinderen in Nederland.
Om drie uur begon het voetballen en dat in echte teams met rode en oranje shirtjes. De voetbalschoenen die wij meegenomen hadden werden gepast en er werd dankbaar gebruik van gemaakt! We begonnen met de onervaren Nederlanders tegen het echte team Malawiërs. Nadat we het Wilhelmus gezongen hadden begon de wedstrijd. De eerste helft ging het goed, het stond 1-0 voor de Malawiërs. Maar met de tweede helft werden we echt de losers. Vele van ons haakten af en werden vervangen door inlanders. Toen we zaten te eten kwam de dorpsvader vertellen dat ze het voor ons geklaard hadden om met 6-6 te eindigen. Hij vertrok weer met in het Nederlands ‘Slaap lekker’, waar een lachsalvo van ons op volgde. Het is leuk om ze hier wat Nederlandse woorden te leren. Zo vinden zij het ook leuk als wij het Chichewa proberen.
Tot zaterdag hopen we!
Foto 1: Stoffenwinkel.
Foto 2: Jongens aan het werk bij de bakkerij.
Foto 3: Muurschildering bij het ziekenhuisje.
Foto 4: Kinderen van de Day-care blij met een bellenblaas.
Foto 5: Blij met de meegebrachte voetbalschoenen uit Nederland
Foto 6: Aan het voetballen tegen de Malawiërs
Foto 7: Het ‘Nederlands elftal’
Foto 8: Convoi Conceptionel à la Afrika
