Een frisse airconditioning, lichte wanden en een schone uitstraling. Dit is met stipt het meest verzorgde gebouw dat ik tot nu toe gezien heb in Colombia. We moeten even wachten tot Melissa aan komt lopen, een journaliste van 27 jaar. Uit beleefdheid glimlacht ze kort voordat ze een stroom aan informatie over ons uitstort.
Nadat Melissa haar verhaal gedaan heeft, is het tijd voor een rondje introduceren. Na een paar Spaanse woorden van mijn kant krijgt de pittige journaliste steeds meer schik in haar taak. Ze stelt ons lachend voor aan collega’s, die vervolgens vertellen over hun dagbesteding bij El Universal. Met een redactie van vijftig mensen en 14.000 oplages per dag valt deze krant niet klein te noemen. El Universal richt zich vooral op het nieuws in Cartagena, maar heeft ook lezers buiten deze grote stad.
Alhoewel Colombia te maken heeft met totaal ander problemen, een totaal andere cultuur, een andere mentaliteit heeft en aanzienlijk minder persvrijheid, zijn er veel overeenkomsten met de schrijvende journalistiek in vergelijking met Nederland. Ook El Universal heeft te maken met een mindering in aantal oplages, de concurrentie van de sociale media en het moeilijke verdienmodel in de journalistiek. Waar er in Nederland gezocht wordt naar nieuwe vormen van journalistiek, vertelt Melissa dat dit in Colombia niet het geval is.
Over het algemeen lijkt het alsof de krant een paar jaartjes achterloopt op de Nederlandse pers. Een groot aantal redacteuren, een aantal vaste fotografen in dienst en een grote drukpers die minder efficiënt werkt, bevestigt dit. Desondanks zit het proces van schrijven tot printen goed in elkaar en heeft de krant met een mindering van 4000 oplages waarschijnlijk geen klagen. Wanneer we in het kantoor inlopen van de fotografen, ben ik verbaasd over het feit dat er vaste mensen in dienst zijn. Melissa vertelt ons dat bedreigingen hier vaker voorkomen. Pas geleden heeft één van de fotografen nog een doodsbedreiging gehad voor een foto die hij gemaakt had.
Na een gezellige middag en veel Spaanse woorden verder worden we zelfs nog uitgenodigd om een broodje te eten. Melisssa vraagt ons honderduit over Hollandia, de mensen, de opleiding journalistiek en de taal. Na dertig foto’s en filmpjes mogen we het gebouw weer verlaten. Muchas gracias, Melissa.
Ilse Brandemann (19) uit Lisse werkt in Colombia met 25 andere jongeren. Ze renoveert een school en doet kinderwerk. De reis is georganiseerd door World Servants en Woord en Daad. Dit is haar vierde blog. Dit zijn haar eerste, tweede en derde verhaal.
