Elke docent die een boekje over je open doet, neemt mij in de hand. Want wanneer je dieper in mij graaft kom je behalve smileys en hartjes ook minder rooskleurige dingen tegen. Met gekrabbelde hanenpoten staat hier en daar ‘nablijven’. Dit omdat je wel eens met gebrek aan tijd ‘vergeet’ huiswerk te maken. Ik vind het betreurenswaardig te constateren dat dit selectief geheugenverlies is, aangezien het huiswerk altijd beschikbaar is.
Ik heb bijzondere, niet vaak voorkomende organen. Niet alleen standaard bladzijden, maar ook notitieruimtes komen voor in mijn gestel. En wel te verstaan vertoon ik deze bladzijden nagenoeg alleen tijdens saaie lessen. Na zulke lessen draag ik de rest van mijn leven voortaan een gedicht of tekening met me mee. De betreffende docent ten spijt, die weinig rendement heeft van zijn les.
Aan het eind van elke les word ik in een tas gegooid, ’s avonds lig ik op je bureau. Helaas ligt er dan ook altijd een storend ding naast mij, om de haverklap komen er nieuwe berichtjes binnen die belangrijker zijn dan de toets voor morgen die ik dik onderstreept vertoon. Wanneer ik dezelfde geluidjes kon maken als je mobiel, zou ik voortdurend trillen.
Maar helaas… het enige geluid dat ik kan maken is wanneer er een complete bladzijde uit mij wordt gescheurd. Opgefrommeld belandt mijn orgaan in de prullenmand. Op zo’n manier word ik naarmate het schooljaar vordert, langzaamaan ontleed.
En aan het eind van het cursusjaar gaat mijn huid dezelfde weg… Arme ik.
