Passende zorg voor iemand als zij is er niet. De dichtstbijzijnde instelling voor een gedwongen opname ligt uren verderop. Familie die naar haar omziet, heeft ze niet. Haar huisje is leeg sinds de kinderbescherming haar jongens er weghaalde. Goede behandeling is duur, overheidsvoorzieningen ontbreken, kortom: niemand die iets doet. Onvoorstelbaar toch?
Ook dít is onvoorstelbaar: dat mensen uit dezelfde stad, pleitend voor de komst van een psychiatrische kliniek, een papieren standbeeld van je misère maken en dat op een podium zetten met nog meer ”locos” (gekken) uit de stad. Mensen die zo een prijs willen verdienen voor het mooiste oudejaarspodium met de pakkendste boodschap.
Zo doen Ecuadorianen dat. Met oudjaar maken ze scènes met poppen van alles wat ze „niet mee willen nemen” naar het nieuwe jaar. Dan kleden ze zich in diepzwart om je te betreuren. Om twaalf uur exact steken ze je gelijkenis genadeloos in brand.
De vrouw wist het niet. Maar haar oudste zoon zag zijn moeder. In papier-maché en ook in real life. Zou hij er niet gek van worden?
Gelukkig zoekt hij zijn schuilplaats bij Jezus.
En zijn moeder? Soms komt ze zomaar naast hem zitten, op de houten kerkbank. Als een teken van hoop in een wrede wereld.
