Hoewel het wat uit de mode is, zou ik –vooruit– nog wat kunnen schrijven over Khaddaffi. Of over Gaddafi of over Quadhafi. De journalistiek lijkt niet uitgevochten over de naam van de dictator, maar elke gevallen bom is al wel besproken. Een nabeschouwing zou geen stof doen opwaaien.
Ik zou talibanstrijders en al-Qaidaleden kunnen beschrijven. Ik zou hen kunnen indelen naar onze democratische maatstaven. Maar hoe multicultureel we ook zijn, de dictatoriale systemen van het Midden-Oosten kunnen en moeten we niet vangen in onze westerse kaders.
Nee, misschien krijg ik deze komkommerdag eens permissie om te schrijven over die 96 procent van het wereldgebeuren die nooit in het nieuws zal komen. Want nooit zal iemand weten van de buurvrouw die trouw, elke dag, het nieuws van eergisteren bij tante Aafke brengt. Ja, de puzzel wordt eerst gemaakt. Daarna, als de ganzen gevoerd zijn, kan elk woord worden gespeld. Er is niets nieuws onder de zon.
Maar ik moet ook denken aan Neel en Nelis. Nelis in zijn blauwe overal – het weer van al die jaren ligt gerimpeld op zijn huid. En vandaag is hij de brenger van het goede nieuws: „Vrouw, de zoggen hebben gekeud.” Want zo dichtbij is nieuws.
En het liefst zou ik nog schrijven over die Roemeense kindertjes die dagen zullen spelen met de Nederlandse ballonnen die wij hopen te brengen.
Maar dat is nieuws van morgen.
Reageren op Henrieke? Dat kan altijd via puntuit.nl/henrieke .
