Ze probeerden de leraar van gedachten te veranderen, maar niks lukte. Hij bleef volhouden dat het boek wit was. Uiteindelijk gaven zijn leerlingen het maar op en verklaarden de leraar voor gek. Niemand vroeg zich af waarom hun leraar het boek wit vond.
„Dood aan de ongelovigen!” roepen enkele bebaarde moslims vanuit een triest stuk van de Syrische woestijn. De westerse wereld reageert furieus en degradeert deze mensen tot ongedierte waar men naar lieve lust op mag bombarderen. We zien ze als terroristen waar niet mee te praten valt en die verblind zijn door haat. Als mensen zonder geweten die zich schuldig maken aan verkrachting, onthoofding, genocide en vast nog wel wat andere misdaden. We nemen aan dat ze gek zijn en vragen ons niet af waarom ze doen zoals ze doen. Voor ons is het boek zwart.
Stel je voor, je bent geboren in Irak (of Syrië, of een andere islamitische zandbak) en je hele leven is tot nu toe getekend door oorlog. Je leeft in grote armoede, hebt geen uitzicht op een baan en vrienden en familieleden zijn vermoord door Amerikaanse bombardementen en invasies door de jaren heen. Hoe voel je je dan? Hopeloos en heel erg pissig, vooral op het Westen.
Combineer dit met het feit dat de imam veel gezag heeft en voilà, je bent een radicale moslim. Je wilt wraak voor al die mensen die je verloor omdat er een stelletje westerse idioten het een goed idee vonden ze af te slachten zonder vragen te stellen. Je besluit ze een lesje te leren en wordt een terrorist. Je denkt dat de wereld beter zal worden als je de vijand ontvoert, verkracht en vermoordt. Dus dat doe je. Je denkt dat er vrede en welvaart zal komen als je niet-moslims ‘verwijdert’. Dus je schiet ze dood. Voor jou is het boek wit.
Aan het einde van de les liepen de leerlingen het klaslokaal uit. Het boek lag op het bureau van de leraar. Een nieuwsgierige leerling pakte het boek en draaide het om. De achterkant was spierwit.
