Deze bijdrage gaat niet over cijfers maar over mensen. 44 miljoen, tweeënhalf keer de bevolking van Nederland. 44 miljoen per jaar, dat is 120.000 per dag, het aantal inwoners van Ede. Wereldwijd worden jaarlijks 44 miljoen zwangerschappen bewust afgebroken. 44 miljoen kinderen worden in de moederschoot gedood omdat de ouders hen niet willen of kunnen opvoeden. Leg de krant neer en laat de werkelijkheid doordringen: per jaar tweeënhalf keer de bevolking van Nederland, per dag het inwonertal van Ede. Mensen wie het levenslicht niet gegund wordt. Wie zou niet wenen?

In Afrika en Latijns-Amerika, waar abortussen vaak illegaal plaatsvinden, brengen ze ook het leven van de moeders in gevaar. Westerse regeringen pleiten daarom niet alleen voor legalisatie, ook maken ze het recht op abortus tot voorwaarde voor hulp.

Onderschat het probleem van de armoede in Afrika niet. Er zijn genoeg gezinnen waarin elke extra mond het hongerprobleem groter maakt. Er wordt wat afgetobd om niet over de rand van het bestaansminimum te vallen. Op het eerste gezicht lijkt bevolkingsgroei de grote boosdoener te zijn. Doordat wordt ingegrepen in het geboortecijfer gaat het met de bestaanszekerheid langzaam maar zeker de goede kant op, zo stellen westerse ontwikkelingseconomen. Zou het armoedeprobleem niet ook in stand gehouden worden door de ongelijke verdeling van de welvaart op onze planeet en handelsbeperkingen van rijke landen? Los daarvan geldt dat elk leven door God geschapen en gewild is. Dat geen mens het recht heeft om een ander mens het leven te ontnemen. Zelfs niet als het nieuwe leven de bestaanszekerheid van het gezin bedreigt.

Deze bijdrage gaat ook over mensenrechten. Uitgerekend in de Week van het Leven lanceerde D66 het voorstel om het recht op abortus wettelijk vast te leggen als mensenrecht. In Nederland worden jaarlijks 31.000 abortussen uitgevoerd, vier per uur! Kleine mensjes die niet mogen leven. Rond de Week van het Leven publiceerde het RD een dubbelinterview met een dame die vrouwen ervan wil weerhouden om abortus te plegen en een dame die hen juist begeleidt naar de kliniek. Een zeer onthutsend interview. Waar de eerste vanuit het principe van de beschermwaardigheid van het leven zei te handelen, sprak de ander uit zelf geen kinderen te willen en haar medemens graag te helpen bij het weghalen van een „klomp cellen.” Het is veelzeggend dat verhullend taalgebruik nodig is om abortus goed te praten. En dat veel vrouwen nare gevoelens overhouden aan een eenmaal gepleegde abortus. Zou dat laatste niet te maken hebben met gemist moederschap, het besef een kindje het leven ontnomen te hebben? Het kind in de moederschoot wordt een „klomp cellen” genoemd. Vooralsnog maakt dat alleen de ongeboren vrucht vogelvrij. Straks kan het misschien gebeuren dat ook pasgeborenen met bijvoorbeeld een afwijking hun leven niet meer zeker zijn.

Het is onze dure plicht om te strijden tegen de genoemde cijfers en het recht op leven tot mensenrecht te verheffen. Een christen kan laten zien dat elk leven voor hem waarde heeft, zowel voor als na de geboorte. Juist door de lasten en kosten van anderen mee te dragen, mag soms het onderscheid gemaakt worden. De Heere kan het gebruiken om levens te redden. Of zelfs om een trend te keren.

De auteur is werkzaam als manager zending voor de HHK.