Misschien maar goed ook. Een valkuil voor stukjesschrijvers is dat ze zichzelf te belangrijk vinden. Je kunt zomaar gaan denken dat jij alles wat krom is in de (reformatorische) wereld moet rechtzetten. Deels komt dat door lezers die bij je aankloppen. „Dáár moet je écht eens een stukje over schrijven!” Anderzijds ben je het zelf die bij elke ergernis denkt: dáár ga ik over schrijven.

Gelukkig heeft elke dag genoeg aan zijn eigen ergernis. Soms bedacht ik in bed een nijdig stukje, dat ik de volgende ochtend maar weer van mijn gezicht waste. Ik ben dan ook gevoeliger voor die andere valkuil: het iedereen naar de zin willen maken. Grappige, schone, welluidende stukjes schrijven waar je enkel lof voor ontvangt. Dat is niet altijd gelukt. Ook maar goed.

Mijn schrijfsels over homoseksualiteit bijvoorbeeld werden niet door iedereen gewaardeerd. Dat was een goede voorbereiding op de recente publicatie van ons boek ”Homo in de biblebelt”. Sindsdien weet ik dat je nimmer alle tenen kunt vermijden. Vermijd je de rechtse, dan trap je op linkse, en vice versa.

Na deze roerige periode heb ik sterk de neiging om beschutting te zoeken in het grappige, schone, welluidende. Een veilig onderkomen na de storm. Maar hoe ik ook peins, er komt niets gezelligs uit. Schrijf over schitterende herfstbladeren, zegt een stemmetje, over de leuke uitspraken van je kinderen die je laatst tegenkwam in je archief. Mensen houden daarvan.

Maar gezelligheid is geforceerde gezelligheid als er iets knaagt. Iets wat toch echt rechtgezet moet worden. De meeste kritiek op ons ‘homoboek’ kon ik wel begrijpen en verdragen. Maar zeggen dat het geloof van de geïnterviewden in ons boek te vanzelfsprekend zou zijn, is aanmatigend. Als het geloof voor íémand niet vanzelfsprekend is, dan voor mensen die zich een liefdesrelatie ontzegden omwille van dat geloof.

De geloofstaal en -beleving van mensen die in een andere hoek van de kerk zijn opgegroeid dan jij, kunnen je soms bevreemden. Maar wie hen beter leert kennen wordt minstens zo vaak beschaamd. Mensen die ooit hun hand opstaken om te kiezen voor Jezus, hoeven nog geen onechte of oppervlakkige gelovigen te zijn. Hun strijd speelt zich vaak af op andere terreinen dan wij gewend zijn. Waarin ze ons onze blinde vlekken tonen. Laat dat ons raken, ons zacht en nederig maken. God beware ons voor een ijzeren nek en een koperen voorhoofd.

Volgende keer weer een gezellig stukje, dat beloof ik. Als ik blijven mag.