Column: Zwarte vriend
We wonen alweer een jaar in onze huidige woning. Ik had me stellig voorgenomen een goede relatie met buren op te bouwen, maar geen nieuwe vriendschappen aan te gaan. Onze familie- en vriendenkring is al dermate uitgebreid dat we doorlopend te kampen hebben met achterstallig sociaal onderhoud. Toch heb ik me niet geheel aan mijn voornemen gehouden. De kring is toch uitgebreid; met een kleurling. Sterker nog, hij is pikzwart.
Op een dag liep hij spontaan de tuin in. Zijn houding was zo ontwapenend dat ik er niet boos om kon worden. Vrijmoedig keek hij een poosje rond en stapte toen op me af.
Dat was onze eerste ontmoeting en gelukkig niet de laatste. We liggen elkaar en hebben bovendien nogal wat gemeen. In de eerste plaats de eigenschap dat we met mooie dagen graag zo lang mogelijk buiten zijn. Zodra het begint te schemeren heeft mijn vrouw het daar wel gezien. Ik zit dan graag nog enige tijd in ons prieeltje.
Vanaf de bank kijk ik toe hoe mijn zwarte vriend bezig is. Aan vlijt ontbreekt het hem niet. Van vroeg tot laat is hij actief voor zijn gezin. Bij ons heeft hij de ruimte, dus ik heb hem daarvoor fiat gegeven. Ook hij moet zijn kroost gevoed zien te krijgen.
Een vetpot is het niet bij mijn nieuwe vriend. Terwijl ik me ondanks de heftige prijsstijgingen nog prima kan redden, heeft hij nooit een spaarpot kunnen opbouwen. Toch hoor ik hem nooit klagen als hij rusteloos bezig is voor zijn nazaten. Hij gunt zich nauwelijks tijd voor enige ontspanning. Zelfs als we tussen de middag gezamenlijk in de tuin de maaltijd nuttigen, draaft hij af en aan.
Wat me misschien nog wel het meest aan hem verbindt, is de gezamenlijke liefde voor zingen. Niet in een koor, maar gewoon voor onszelf. Als ik in het prieeltje onder gitaarbegeleiding een psalm of hymne zing, staakt hij abrupt zijn arbeid en luistert. Omgekeerd stop ik direct met lezen als hij een lied aanheft. Ere wie ere toekomt, mijn zang haalt het niet bij de zijne. Tijdens het zingen raakt hij vaak helemaal in vervoering. Dan kijkt hij naar boven, vanwaar hij zijn hulp verwacht. Het ontroert me elke keer weer.
Zo hebben we in de achterliggende zomermaanden menig uur met elkaar doorgebracht. Praten doen we eigenlijk nooit met elkaar, hooguit prijs ik hem een keer voor zijn vlijt. Het zingen verschaft ons meer genoegen. Ja, zo was het, tot de kwade dag waarop hij niet meer verscheen. Later begreep ik waarom. Het kroost is uitgevlogen. Hopelijk kunnen we volgend jaar de vriendschap voortzetten. Ik wist niet dat je je zo aan een merel kon gaan hechten.
