Met het overlijden van de hoogbejaarde koningin wordt een tijdperk afgesloten. Zij was zo ongeveer nog de laatste invloedrijke persoon in de wereld die zich niets aantrok van hypes en trends maar gewoon altijd haar zwijgzame zelf bleef. Kenners van het koningshuis meenden uit haar kleding haar mening te kunnen afleiden. Zo zou ze tegen de brexit zijn geweest omdat ze in de tijd dat de Engelse politiek hierover ruziede tijdens een officiële gelegenheid een blauw mantelpakje en een blauwe hoed met daarop gele bloemetjes droeg als verwijzing naar de Europese vlag. Het klinkt leuk, maar het is natuurlijk maar helemaal de vraag of het klopt.

Elizabeth is iemand die ik eigenlijk pas begon te waarderen in haar laatste regeringsjaren. Nu ik ouder word en soms met verbijstering kijk naar alles wat er in de wereld in beweging en van z’n plaats is, zie ik steeds meer het belang in van zo’n anker dat onbewogen op z’n plek blijft. Want dat bleef ze.

Knap ook dat je meer dan zeventig jaar in de schijnwerpers staat terwijl er nooit één schandaal was dat over háár ging. Het ging altijd over anderen. Zij diende slechts. Letterlijk tot haar dood. Ze hield de belofte die ze deed als 21-jarige dat ze, of ze nu lang of kort zou leven, het volk zou dienen tot haar dood. Daar kun je alleen maar diep respect voor hebben.

Er is één beeld van koningin Elizabeth II dat ik nooit zal vergeten. En dat was de foto waarop ze, in het zwart gekleed en met een zwart mondkapje voor, eenzaam zat weggedoken in een kerkbank bij de begrafenis van haar man. Ze zat daar alleen omdat ze resoluut weigerde om voor zichzelf uitzonderingen te maken terwijl haar volk onderworpen was aan strenge coronabeperkingen.

Ik ben geen kenner van het Engelse koningshuis. Maar ik sluit niet uit dat die foto meer over haar regeerperiode zegt dan alle krantenpagina’s die deze dagen verschijnen bij elkaar. Het was van een eenzaamheid waarvan wij ons, als gewone mensen, geen voorstelling kunnen maken.