Het artikel ”Zorg probeert dure zzp’er te passeren” (RD 8-9) leidde bij mij tot bezorgdheid en ook wel tot enige frustratie. De kop die erboven staat, is erg suggestief. Helaas wordt in de media en ook door de overheid het zzp’erschap vaak zo geframed.

Terecht concludeert het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) in de derde editie van ”Arbeidsmarkt in kaart: werkgevers” (juli 2022) dat werkgevers moeten inzetten op goed werkgeverschap, waardoor mensen niet weggaan. Met voldoende perspectief en variatie, met een goed en marktconform salaris, met genoeg eigen verantwoordelijkheid en een goede balans tussen werk en privé. Door alle overleggen en vergaderingen, administratie en verplichtingen blijft er echter steeds minder over van de tijd om daadwerkelijk bezig te zijn met het beroep waarvoor men heeft gekozen. Dit inzetten op goed werkgeverschap kom ik ook tegen in genoemd artikel en dat is goed om te lezen. Ook dat het belangrijk is om voor bepaalde categorieën patiënten continuïteit te waarborgen, door zoveel mogelijk dezelfde zorgverlener(s) in te zetten, kan ik onderschrijven en snappen.

Zelf verantwoordelijk

De eerste uitspraak van Teunis Stoop, bestuursvoorzitter van Cedrah, is al raak: „Wij zijn niet gecharmeerd van zzp’ers. Ze kosten ons veel geld en profiteren toch van de zelfstandigenaftrek, terwijl ze in de praktijk vaak maar één werkgever hebben.” Het laatste kan ik niet controleren, maar ik kan het me bijna niet voorstellen. Elke zzp’er zal, om zijn risico’s te spreiden en aan de wet- en regelgeving te voldoen, meerdere opdrachtgevers willen hebben.

Het gebruik van de zelfstandigenaftrek is een fiscaalvriendelijke manier om risico’s van de bedrijfsvoering te kunnen afdekken. Profiteren klinkt als een woord vol afgunst uit de mond van werknemers die aan alle kanten zijn ingedekt tegen allerhande risico’s, terwijl zzp’ers zelf verantwoordelijk zijn voor de kwaliteit van hun dienstverlening. Ook kunnen ze de volgende dag op straat staan, een periode geen werk hebben, ziek of arbeidsongeschikt worden, enzovoort.

Vervolgens zegt Stoop dat Cedrah een beroep doet op uitzendkrachten in plaats van zzp’ers. Maar uitzendkrachten zijn juist duur, omdat een opdrachtgever over hun uurloon én over de kosten van het bureau btw dient te betalen. Een zzp’er in de zorg is vrijgesteld van btw en kan daardoor goedkoper werken dan een bureau. Degenen die er echt garen bij spinnen, zijn de directeuren van detacheringsbureaus en uitzendorganisaties.

Btw-plicht

In het artikel staat verder dat zzp’ers gemiddeld genomen anderhalf keer zoveel kosten als een kracht met een vast contract. Met als verklaring dat een werkgever btw moet betalen over het uurloon van inhuurkrachten. Op deze manier worden zzp’ers over één kam geschoren met uitzendkrachten en detacheerders. Voor de laatste twee categorieën telt de btw-plicht, voor de eerste echter niet. Wanneer je bij het uurloon van de vaste medewerker de sociale lasten optelt die de werkgever afdraagt aan de overheid, en ook het vakantiegeld en de eindejaarsuitkering (zzp’ers krijgen die niet), dan kost een zzp’er nauwelijks meer dan een vaste werknemer.

Duur

En dan nu het grote verschil: tot 10 procent van de vaste werknemers zit ziek thuis. Die leveren geen arbeid, maar moeten wel worden doorbetaald. Het eerste jaar voor 100 procent, het tweede jaar voor 70 procent. Dat is pas duur! Helaas wordt daarover niets gezegd in het artikel, terwijl ziekte toch een van de belangrijkste redenen is om zzp’ers in te vliegen. Gelukkig dat ze er zijn, om de zorg nog enigszins draaiende te kunnen houden. Een zzp’er meldt zich niet snel ziek. Want geen werk betekent geen inkomsten… Natuurlijk zullen er ook onder zzp’ers profiteurs zijn, maar het gros werkt met veel plezier.

De auteur is anesthesieverpleegkundige, sedatiepraktijkspecialist en pre-operatief screener.