„Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden.”

Er is een groot en vast onderscheid tussen de vreugde die de ware heilige schept in Gods Woord en tussen de vermakingen die in de huichelaars gevonden worden. Het vermaak van een godzalig mens is ordentelijk en tijdig. Het is een vrucht en gevolg van de overtuiging en vernedering. De Heilige Geest overtuigt en vernedert eerst door het Woord en daarna vertroost hij. Daarom zegt Christus (Mattheüs 5:4): „Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden.” En David zegt (Psalm 126:5): „Die met tranen zaaien, zullen met vreugde maaien.”

Maar de vreugde van een huichelaar is ontijdig en onordentelijk. Van de „steenachtige grond” wordt immers getuigd (Markus 4:16) dat als zij het woord hoorde, het terstond met blijdschap ontving. Er wordt niet gezegd dat zij het eerst met droefheid ontving en daarna met blijdschap. Hier wordt gesproken van vreugde zonder enige voorafgaande vernedering. De tekst zegt (Lukas 8:6) dat het geen vochtigheid had en daarom is het verdord. Vele belijders zijn er die van de zonde terstond tot de vreugde overspringen, die het ene ogenblik op de hoogste trap van de zonde zijn en het andere ogenblik op de hoogste trap van vreugde. Deze zijn gelijk de steenachtige aarde. Zij zijn weelderige christenen. Zij zaaien voordat zij ploegen en omdat zij niet de bitterheid van de zonde kennen, vallen zij af in de tijd der verzoeking.

Edmund Calamy,
predikant te Londen

(”De ark van de vromen”, 1658)