Nadat de uitnodiging van de Commissaris van de Koningin in haar mailbox verscheen, belde Willemein naar het Provinciehuis om te controleren of het klopte. „Ik kreeg deze kans omdat ik actief was op het Flevolandse politieke jongerenforum Parlement Z.” Toen andere Urkers dit nieuws hoorden, werd ze bestookt met felicitaties en kaarten.

Omdat het vrij kort dag was, moest Willemein nog snel geschikte kleding kopen. De dresscode was ‘middagtoilet’. „Ik ben toen gelijk gaan googelen”, vertelt Willemein lachend. Dat betekent voor de vrouwen een jurk of mantelpak – in knielengte of langer. „Korte rokken waren toen in de mode dus dat was een hele zoektocht. Uiteindelijk was mijn rok nét ietsje boven de knie.”

Om half acht vertrok er een bus vanaf Urk naar de aankomsthal in Amsterdam. „Daar liepen allerlei hoogwaardigheidsbekleders voorbij. Ik keek mijn ogen uit”, blikt de Urkse terug.

Vervolgens werd koers gezet richting de Nieuwe Kerk. Daar kreeg Willemein een plaats toegewezen. Verschillende Tweede Kamerleden kon ze goed zien zitten, maar de koning zelf was vanaf haar plek alleen via het beeldscherm te zien. „Ik krijg een warm gevoel als ik er aan terugdenk.”

Na de plechtigheid werd als lunch noedels met garnalen in kartonnen bekertjes geserveerd. „Ik weet nog dat ik dat toen niet zo lekker vond”, vertelt de Urkse grinnikend.

Het was een memorabele dag. Willemein: „Herinneringen vervagen, maar de gemeenschappelijke driewerf hoera zal ik nooit meer vergeten.”

Dit is het eerste deel in een serie interviews over memorabele Koningsdagen