Het schilderij is van het oude houten frame afgehaald, waarvoor ruim vijfhonderd spijkertjes moesten worden verwijderd. Er is een aluminium frame voor in de plaats gekomen. Het steundoek dat in 1975 op het originele doek van Rembrandt werd aangebracht, is groter dan het schilderij zelf. In dat steundoek is nu een zoom genaaid en door die zoom loopt een roestvrij stalen dunne staaf. Deze zit met veren vast aan het aluminium frame. Aan de hand van die veren kan continu worden gemeten of er werking in het schilderij zit. Die veertjes kunnen dan zo worden afgesteld, dat het kunstwerk weer gestabiliseerd wordt.

Er is voor een aluminium frame gekozen, omdat dat niet krimpt of uitzet, zoals een houten frame wel doet. Het hele gevaarte is ook tientallen kilo’s lichter geworden, want hout is veel zwaarder. Het houten frame was dik 100 kilo, het aluminium exemplaar slechts 64.

De directie van het Rijksmuseum moet nu beslissen of de operatie om de Nachtwacht in volle glorie voor toekomstige generaties te behouden hierbij blijft, of dat bijvoorbeeld de vernislaag ook moet worden vervangen. Dat heeft voor- en nadelen. Voordeel is dat het wereldberoemde kunstwerk van onze grootste meester voor heel lange tijd in optimale toestand zal blijven. Nadelen zijn dat het schilderij lange tijd weer niet goed te zien zal zijn en dat de ingreep toch ook (kleine) risico’s met zich meebrengt. Het besluit zal over ongeveer twee maanden vallen. Tot dan is de Nachtwacht in ieder geval weer door iedereen te bewonderen.