Het dreigement van de Russen komt nadat het Westen alle terughoudendheid bij het opleggen van sancties aan Moskou lijkt te hebben laten varen. Was er eerst voor onder andere Duitsland niet te praten over bijvoorbeeld een afkoppeling van Rusland van het internationale betalingsverkeer, nu lijkt de regering in Berlijn alle voorzichtigheid af te werpen. Bondskanselier Scholz kondigde zondag in een toespraak in de Bondsdag aan dat Duitsland 100 miljard euro extra gaat investeren in de krijgsmacht. Ook worden er defensieve wapens geleverd aan Oekraïne en beloven onze oosterburen het jaarlijkse defensiebudget te verhogen tot meer dan 2 procent van het bruto nationaal product. Met dat laatste wordt een belofte aan de Verenigde Staten ingelost.

De Duitsers lijken met de aankondigingen van Scholz, die in het parlement met applaus werden begroet, zo’n 75 jaar aan schuldgevoelens als het gaat om de nationale krijgsmacht van zich af te schudden. Gebukt onder de vreselijke herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog lag alles wat met defensie te maken heeft in het land uiterst gevoelig. Tot 27 februari 2022, zo lijkt het. Volgens de Duitse Bondskanselier heeft Poetin met zijn inval in Oekraïne alles veranderd en moet Duitsland zijn verantwoordelijkheid nemen.

De Europese Unie lijkt ontwaakt en legt Rusland het ene na het andere sanctiepakket op. De angst dat Rusland de gastoevoer naar Europa afsluit, lijkt ineens minder groot dan de angst voor de machtshonger van de Russische president. Poetin gokte erop dat het decadente Westen, verslaafd aan zijn olie en gas, wel zou protesteren, maar uiteindelijk niet met daden zou doorpakken. Nu blijkt dat hij er naast zat.

Er wordt hoog spel gespeeld, zowel in het Oosten als in het Westen. Het verhogen van het niveau van de inzetbaarheid van onderdelen van het Russische leger die kernwapens kunnen gebruiken, is huiveringwekkend. Kernwapens zijn namelijk alleen afschrikwekkend als niemand ze wil of durft in te zetten. Als er zelfs maar gehint wordt op het gebruik ervan, verdampt de afschrikking en blijft enkel angst voor totale vernietiging over.

De doortastendheid van het Westen is, ondanks fouten die er in het verleden ook ten aanzien van Rusland zijn gemaakt, noodzakelijk. Poetin stopt niet als hij geen weerstand voelt. En door het naïeve geloof dat overleg en goede handelsbetrekkingen zouden kunnen voorkomen dat er weer een grootschalige oorlog in Europa zou ontbranden, voelde Poetin al decennialang geen enkele weerstand. Die tijd lijkt voorbij. Maar de angst dat de gevolgen daarvan groter kunnen zijn dan hogere prijzen voor olie en gas is daarmee ook een stuk reëler geworden.

Hoofdredactie