Vanzelfsprekend was de keuze voor de reformatorische Eben-Haëzerschool in Oldebroek voor Edwin en Alidia de Groot niet. Het echtpaar woont in Wezep, een dorp met zes verschillende basisscholen – waaronder vier christelijke, maar geen reformatorische.

Edwin bezocht als kind zelf een christelijke school in het Veluwse dorp. Toen het echtpaar zo’n tien jaar terug een keus moest maken voor een school voor zoon Milan, brachten ze die daarom als eerste een bezoek. „Ik bewaar prettige herinneringen aan mijn tijd daar”, legt de vader van drie uit. „Het was voor ons een serieuze optie om de kinderen op die school te laten inschrijven.”

Daarnaast gaat het echtpaar langs op een van de andere christelijke scholen in Wezep. „Identitair trok die school minder”, zegt Alidia. „Maar het kleinschalige sprak ons aan.”

Na de twee bezoekjes twijfelen beiden of het wijs is hun kinderen op een van die scholen in te schrijven. „De haper zat bij de identiteit”, legt Edwin uit. „Onze opvoeding sloot niet aan op de sfeer op die scholen en de inhoud van het onderwijs. We merkten behoorlijk wat wereldse en remonstrantse invloeden: jij kiest en jij bepaalt. Onze kinderen dag aan dag aan zo’n klimaat blootstellen, dat konden wij voor onszelf niet verantwoorden.”

Beide Wezepse scholen hebben een open toelatingsbeleid en worden bezocht door een breed publiek. „Wij voorzagen dat we onze kinderen steeds zouden moeten weghouden van zaken die voor leerkrachten en andere kinderen heel normaal zijn”, zegt Edwin. „Hoe stellen we ons als ouders op als de klas gaat discozwemmen? Mogen onze kinderen met vriendjes mee naar de bioscoop? En hoe laten we hen uitleggen dat een verjaardagsfeestje op zondag geen optie is?”

Niet dat het echtpaar ervoor terugschrikt om anderen hun keuzes uit te leggen. „Wij schamen ons niet waar we voor staan en vinden het belangrijk om in gesprek te gaan over waaróm we dingen doen”, benadrukt Edwin. „Maar we waren ervan overtuigd dat het niet goed is om jonge kinderen steeds in zo’n positie te manoeuvreren; zij hebben voor zo’n gesprek nog onvoldoende bagage en moeten zelf nog gevormd worden.”

Schoolbus

Het echtpaar gaat daarom langs bij de reformatorische Eben-Haëzerschool in Oldebroek. „Aanvankelijk niet mijn eerste keus”, zegt Alidia, die zelf niet reformatorisch is opgevoed en het reformatorisch onderwijs niet van binnenuit kende. „Ik had moeite met de afstand. Van Wezep naar Oldebroek is natuurlijk geen wereldreis, maar feit is wel dat je als ouder meer op afstand zit dan wanneer de school in het eigen dorp staat. Het leek mij lastig om ons kleine hummeltje ’s morgens met de schoolbus mee te laten gaan, terwijl ik hier zou achterblijven.”

De kennismaking in Oldebroek voelt voor de ouders echter zo goed dat ze de afstand op de koop toe nemen. Edwin: „We voelden direct: dit past bij ons. We waren onder gelijkgestemden en vertrouwden erop dat deze school onze kinderen zou opvoeden in lijn met thuis.”

Ze hebben nog geen dag spijt gehad van hun keuze. „Jonge kinderen zijn relatief makkelijk te beïnvloeden”, zegt Edwin. „Tegelijkertijd zoeken ze naar wie ze zijn en waar ze voor staan. In de veiligheid van een reformatorische school –waar iedereen staat op hetzelfde fundament– is er ruimte om hen te vormen, zodat ze later op een goede manier als christen in de maatschappij kunnen staan.”

Voor het echtpaar valt de keuze voor reformatorisch onderwijs nauw samen met de doopbelofte om hun kinderen op te voeden volgens Gods Woord. Tegelijkertijd willen Edwin en Alidia ervoor waken anderen op dit punt de wet voor te schrijven. „We willen niet de indruk wekken dat onze beslissing de enige juiste is. Iedere ouder moet hierin zelf biddend een gewetensvolle keuze maken.”

Kleur

Juist het feit dat het toelatingsbeleid gesloten is, is een sterk punt van de school waarop hun kinderen zitten, vinden beiden. „Een open beleid kan de identiteit van binnenuit verzwakken”, zegt Edwin, verwijzend naar de protestants-christelijk basisschool waarop hij zat. „Die is qua identiteit veel algemener geworden. Niet gek: als iedereen welkom is en er op den duur veel leerlingen komen uit gezinnen die randkerkelijk zijn of niets met het christelijk geloof hebben, is het volgens mij onvermijdelijk dat je als school van kleur verschiet. De identiteit maak je als school, ouders en leerlingen samen. En hoe kun je blijven wie je bent als de populatie verandert en ouders die niets met Gods Woord hebben bijvoorbeeld via een medezeggenschapsraad meebeslissen over de koers?”

Dat kinderen die thuis wellicht nooit de Bijbel lezen op school met Gods Woord in aanraking worden gebracht, is waardevol, vindt het echtpaar. „Tegelijkertijd is evangelisatie niet het hoofddoel van het onderwijs”, benadrukt Edwin. „Ook wij vinden het belangrijk dat onze kinderen buiten de reformatorische wereld hun licht laten schijnen”, zegt Alidia. „Dat gebeurt ook, bijvoorbeeld in de contacten op de sportclub en met de buurkinderen. Maar op school –waar leerlingen zo’n groot deel van de dag aanwezig zijn– is beslotenheid goed. Zo is er in alle rust en veiligheid aandacht voor de vorming van kinderen en voor de vragen die zij hebben; ook als die gaan over de essentie van het christelijk geloof. Op die manier kunnen zij wortelen in Gods Woord. Wat ze op de basisschool leren, gaat een leven lang mee.”