Als ik hier dan nog opbiecht dat mij geregeld een beeltenis van Maria voor ogen komt, tuimel ook ík wellicht met al mijn vermeende degelijkheid de diepte in. Maar het is waar; Maria betekent veel voor me. Zoiets bewaar je in een reformatorische gemeenschap maar stilletjes in je hart. Mij heeft het aangenaam verrast dat een oergereformeerde theoloog (en man) laatst zo’n dik boek over Maria publiceerde. Ze is het waard, al komt ook meteen de vraag op of het wel klopt – zo veel aandacht voor een vrouw die tot in haar diepste wezen nederig was.

Arnold Huijgen legt in het begin van zijn boek heel mooi uit dat alle pogingen om Maria te benaderen of na te volgen je confronteren met een paradox. Wie nederigheid actief gaat nastreven is immers al niet nederig meer, die wil namelijk ‘hogerop’ komen. Het geheim van Maria is dat ze leeg was voor God.

Toen ik nog een meisje was kwam ik haar in de Franse Vogezen onverwacht tegen. Een vergrijsd beeld op 1100 meter hoogte, uitkijkend over een groene vallei waar het volstrekt stil was, op het geluid van de wind na. Ik heb niet geknield, en ook niet gebeden tot ”La Vierge”, de maagd. Ik maakte alleen een paar zwartwitfoto’s, waarvan ik er een in mijn dagboek plakte. Een close-up van haar gezicht, dat stille gezicht dat ik sindsdien niet meer kwijtraakte.

Het is de stilte die me bijgebleven is. Niet alleen de stilte van die wondermooie plek, ook die van Maria. De vragen die ze níét stelde, het verweer dat ze níét heeft gehad. Ik herinner me het vreemd nieuwe verlangen daar in die vallei, om net zo leeg te worden voor God als zij. Die plotseling begeerlijke eenvoud van hart: Hier ben ik. Ik ben beschikbaar. Laat met mij gebeuren wat U wilt. Wat het ook brengt, wat het ook kost.

Je zou het toch opnieuw wensen, dat de eindeloze beeldenstroom van elk dag stokt, en dat er één beeld blijft staan dat gaat morrelen aan al je ik-gerichte verlangens. Maria­beelden op elke straathoek? Dat gaat vermoedelijk niet helpen. Eén blik op haar Zoon aan Zijn kruis, dat is genoeg.