„Simon Petrus dan antwoordde Hem: Heere, tot Wie zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden van het eeuwige leven.”

Werkelijk, als de uitverkorenen door Christus’ Geest worden levendig gemaakt, verlicht en met Christus door het geloof worden verenigd, dan leren ze dat Christus en wel Hij geheel en alleen de Behouder van zondaren is. Want dan zien zij, dat noch in henzelf, noch in enig schepsel buiten hen, in hemel of op aarde, noch in God buiten Christus, de minste zaligheid of het minste behoud voor hen is te vinden. Want in zichzelf worden ze niets anders gewaar, dan een grondeloze afgrond van de uiterste ellende, rampzaligheid, ledigheid, blindheid en allerdiepste machteloosheid. Zodat ze ten enenmale hopeloos, reddeloos en radeloos met de verloren zoon moeten uitroepen: „Wij vergaan!”

Zo gaan en wenden ze zich tot de schepselen buiten hen. O, daar vinden ze ook niets anders dan de uiterste ledigheid, zwakheid en krachteloosheid tot behoud. Niets ontmoet hen, waar ze enige hoop of vertrouwen op kunnen stellen, of waarvan ze iets goeds voor hun rampzalige zielen kunnen tegemoetzien, maar ze vinden zichzelf gebroken bakken te zijn, die geen water houden.

Ja, ook in God Zelf, in de allerbeminnelijkste en allerheerlijkste Heere, hoe zalig en algenoegzaam Hij ook is, vinden ze niet de allerminste zaligheid of behoud buiten Christus, maar beschouwen Hem als ten enenmale schrikkelijk, grimmig, rechtvaardig en vertoornd God tegen alle zondaren, als een vuur om hen te verbranden gelijk een distel en doorn (Jesaja 27:4).

Theodorus van der Groe, predikant te Kralingen

(”Uitmuntende en uitgezochte predikatiën”, 1764)