Het lijden van Gods volk heet soms kort te zijn, voor een kleine tijd, gedurende een uur (Openbaring 2:10), een „lichte verdrukking” (2 Korinthe 4:17). Maar dat dient men te verstaan met betrekking tot de eeuwigheid. Want zoals de tijd zelf heel kort is vergeleken bij de eeuwigheid, zo ook het lijden. Daarom noemt de Heilige Geest ze het „lijden van deze tegenwoordige tijd.”

Soms kan dat lijden even lang duren als een mensenleven. Zijn gehele leven kan blootstaan aan het lijden. Israëls verblijf in Egypte duurde lang. Juda bracht zeventig jaar ballingschap door in Babel. Daarom vergelijkt de Heilige Geest hun toestand hier met de dorre doodsbeenderen, die in de vallei verspreid liggen.

Het gedrag en de houding der kerk onder haar lijden is zodanig dat het ervan spreekt dat het heel groot is en lang duurt. Wanneer God, door de druk waaronder de kerk verkeert te doen voortduren, haar ertoe brengt om „hoe lang nog?” te roepen, blijkt dat haar lijden heel lang duurt.

„Hoe lang zult Gij toornig zijn, o Heere! Voor eeuwig? Hoe lang zullen de goddelozen triomferen?” Zo leest u bij het vijfde zegel dat de zielen „van hen die gedood waren om het Woord Gods” met grote stem riepen: „Hoe lang, o heilige en waarachtige Heerser, oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet van degenen, die op de aarde wonen” (Openbaring 6:9-10)?

Matthew Meade,
predikant te Stepney

(”Nieuw leven in de doodsbeenderen”, 1710)