Een vrouw van 45 jaar gaat heerlijk met een paar vriendinnen in de bergen wandelen. Op een van de wandelingen valt zij lelijk en wordt ze naar een ziekenhuis gebracht en op de spoedeisende hulp (SEH) in een kamertje neergelegd. Een van haar vriendinnen meldt dat zij wat onsamenhangend spreekt.

In het medisch rapport dat we van de arts ter plaatse toegestuurd krijgen, lezen we dat de patiënt bloedverdunners gebruikt. Vanwege een verhoogd risico op een bloeding in de hersenen hebben de artsen een CT-scan van het hoofd gemaakt. De scan laat geen bijzonderheden zien.

Verder meldt het rapport dat zij mogelijk aan een breuk aan haar linkerpols moet worden geopereerd.

Een dag later belt haar man, die in Nederland is, met de mededeling dat de arts heeft gezegd dat ze niet aan de breuk in haar pols hoeft te worden geopereerd. Wel ligt de patiënt nog steeds in het kamertje van de SEH.

Ik bel naar mijn collega ter plaatse om te vragen of de uitslag van de controle-CT-scan bekend is, en om als die goed is de patiënt met wat extra ruimte voor haar linkerarm in een vliegtuig naar Nederland te krijgen. We bespreken de scan, die gelukkig helemaal goed blijkt te zijn. ’s Avonds zal de patiënt weer haar bloedverdunningstablet mogen innemen.

Spalk

Ik vraag nog even aan de arts hoe de linkerpols gestabiliseerd is en dan zegt de arts: „Even kijken… Aan haar línkerpols heeft zij een spalk.” De manier waarop de arts dat zegt, doet een alarmbelletje rinkelen…

„En… réchts dan?” vraag ik. Ook een spalk. „En verder?” O ja, haar linker onderbeen zit in het gips. „En misschien nog meer?” O ja, zij heeft een grote hoofdwond.

De arts voegt er nog aan toe dat ze de patiënt niet kunnen mobiliseren, omdat zij vanwege de gebroken polsen niet op krukken kan lopen.

Het plaatje ziet er nu heel anders uit dan eerst. Het medisch rapport was dus niet volledig. En de man van de patiënt ging ervan uit dat wij dat plaatje wel compleet zouden hebben.

Uiteindelijk hebben we de patiënt met een ambulance (1000 tot 1200 kilometer) thuis laten brengen. Ze hoefde niet geopereerd te worden aan de breuk in haar rechterpols. En de enkel bleek een forse verstuiking.

Vanuit de thuissituatie is vervolgens, in overleg met de huisarts, de vervolgzorg geregeld.

Ik zie nu in gedachten een plaatje voor me van een patiënt die nog steeds tevreden over het transport terug naar Nederland van de rust geniet om de breuken langzaam te laten herstellen, met Google Maps voor zich en met haar vriendinnen op de app plannen beramend voor een volgende wandeling.

De auteur is arts bij alarmcentrale Eurocross 
Assistance in Leiden