Vrijdagmorgen halftwaalf. In supermarkt Persepolis, vijf minuten lopen van station Utrecht Vaartsche Rijn, zijn nog maar weinig klanten te bekennen. Een medewerker, haar in een staartje, verhuist met een lift producten vanuit het magazijn naar de winkel erboven. Het is mooi weer en het weekend komt eraan. Dat betekent extra drukte, dus de schappen moeten vol zitten.

Even later arriveert Evelien van Reekum (31). Zij parkeert haar oude racefiets in een ruimte achter de winkel. Van Reekum werkt sinds september bij Persepolis en managet de dagelijkse gang van zaken. Eigenaar is Mohamad Taghi. Hij en een broer verruilden na de Islamitische Revolutie in 1979 Teheran voor Utrecht. In 1990 openden ze Persepolis, een Griekse aanduiding voor ”Stad van de Perzen”. In 2012 verhuisde de goedlopende zaak van de Kanaalstraat naar de Twijnstraat.

Met lunchtijd wordt het drukker in de winkel. De dertigers zijn in de meerderheid, maar ook mensen van middelbare leeftijd laden hun mandje vol. „Wij hebben best wat vaste klanten”, legt Van Reekum uit. „Ook ouderen komen hier graag. Sinds een tijdje bezorgen we per fietskoerier en daar wordt ook grif gebruik van gemaakt. Verder leveren we aan restaurants en cafés.”

Voor ongeveer de helft van de klanten is verpakkingsarm winkelen dé reden om naar Persepolis te gaan. De winkel blinkt uit in het aanbieden van zogenoemde bulkgoederen. Rijst, noten en thee zijn onverpakt verkrijgbaar. En dat geldt voor nog veel meer producten, tot olijfolie toe. „Veel mensen nemen bakjes en flesjes van huis mee om de spullen in te doen. Met watervaste stift schrijven wij daarop het gewicht; handig voor de volgende keer.”

Van Reekum doet haar best om nog meer plastic uit de winkel te weren. „Wij kopen groot in, laten het liefst zo veel mogelijk aanrukken in blikken en emmers. Voor plastic probeer ik alternatieven te zoeken. Recent nog verving ik de plastic honingflesjes door glazen exemplaren. Wel zitten er soms nadelen aan ander materiaal. Afbreekbare zakjes scheuren sneller. En producten kunnen ook te duur worden, hoewel er klanten zijn die voor hun principe graag iets extra’s willen betalen.”

Zes jaar woonde Van Reekum in Azië en daar ontwikkelde ze haar afkeer van plastic. „De Aziaten wisten niet goed hoe schadelijk plastic is en hoe ze het moesten verwerken. Je zag daar ontzettend veel plastic, omdat mensen het bijvoorbeeld in de rivier gooiden. Ook de stranden lagen er vol mee.”

De Utrechtse vindt dat er wat plasticreductie nog een wereld te winnen is. „Het zou veel schelen als Unilever zou overgaan op ander verpakkingsmateriaal.”

De 33-jarige Sammie Fitié, wit mondkapje op met zwarte stippen, gaat al jaren naar Persepolis. „Ik kom hier meerdere keren per week. Ik vind het hier fijn winkelen en het kleinschalige heeft iets nostalgisch. Dat je hier veel zonder plastic kunt krijgen, is eveneens een reden om hier de boodschappen te doen. De mandarijnen, bananen en uien gaan zo los mijn tas in. Door naar winkels in mijn straat te gaan, steun ik tevens de lokale ondernemers. Naar de Jumbo of Albert Heijn ga ik zelden.”

Voor de supermarkt draait Timo zijn fiets van het slot. De medewerker van vegetarisch restaurant Broei heeft juist wat losse bananen gehaald die Broei vergeten was te bestellen. Het restaurant is vaste klant van Persepolis. „Hun spullen komen in kratten en zonder plastic bij ons.” Ook privé komt de jongeman regelmatig bij Persepolis. „Ze hebben er superchille producten. Ik haal er altijd mijn noten.”

Inge (34) verlaat de winkel met een plastic tasje in de hand. „Ik heb altijd een boodschappentas bij me, behalve nu. Ik had bij de kassa natuurlijk een linnen tasje kunnen kopen, maar daar heb ik er al tien van.” De Utrechtse vindt het fijn dat bij de Perzische supermarkt de appels onverpakt zijn. „Maar ik kom er vooral voor specifieke ingrediënten. Ik kook graag Ottolenghi-gerechten. Wat de Appie niet heeft, vind ik bij Persepolis.”