In het reformatorisch onderwijs was het niet bepaald stil. Het begon zaterdag, met een verhaal in een seculiere krant over sociale veiligheid. Oud-leerlingen hadden zich niet gerespecteerd en gekend gevoeld op hun school. Het gevoelige onderwerp, seksuele diversiteit, werd breed opgepakt door de media. Politici veroorzaakten een vloedgolf van verontwaardiging. De minister zag zich genoodzaakt de inspectie in te schakelen…

Mijn uitgangspunt is overigens dat je verhalen van oud-leerlingen serieus moet nemen. Er gebeuren op alle scholen echt veel dingen die anders hadden gemoeten. Wel goed overigens om eerst aan evenwichtige waarheidsvinding te doen alvorens te oordelen.

Het is de missie van het reformatorisch onderwijs te koersen op het baken van gehoorzaamheid aan de Bijbel. Het heeft daarbij zowel met het welzijn van de leerlingen als met het maatschappelijke klimaat te maken. Natuurlijk laten we de Bijbel voluit spreken, ook als het over seksuele diversiteit gaat. Tegelijk willen we respect opbrengen voor jongeren, van welke geaardheid ook. Zo kun je hen wel uitnodigen om in de weg van de Heere te gaan, maar mag je hen nooit dwingen. Vragen die intern steeds gesteld moeten worden, zijn: Tot hoever mag de school, de docent, gaan in het naderen tot het privédomein van leerlingen? Hoe veilig is de school? Kan veiligheid überhaupt samengaan met de opvatting dat je wel homo mag zijn, maar niet als zodanig mag leven?

Over de laatste vraag is de seculiere samenleving duidelijk: Dat kan niet. Het uitdragen van die opvatting moet voorkomen worden, desnoods door de vrijheid van onderwijs aan te pakken. Dat levert –binnen de gereformeerde gezindte– een andere vorm van onveiligheid op: Mogen ouders hun kinderen straks nog opvoeden vanuit hun eerlijke overtuiging dat Gods Woord gezag heeft voor het dagelijks leven? Mogen scholen straks nog onderwijs geven overeenkomstig hun grondslag, als de uitwerking daarvan strijdt met het seculiere denken? Is dit de verdrukking die aanstaande is?

Sinds de zondeval is veiligheid een achterhaald begrip. Ons leven is onderworpen aan de dood. Haat en nijd hebben de plaats van liefde ingenomen. Dat ervaren homo’s die uit de kast komen en daarom respectloos bejegend worden. Dat merkt de gereformeerde gezindte, nu ze steeds minder ruimte krijgt. Dat geldt feitelijk ook de seculiere wereld, waar het recht van de sterkste heerst en alles gericht is op individueel geluk. Toch mogen we elkaar juist in deze week opwekken om niet te somberen. Want gisteren was het Goede Vrijdag. We stonden stil bij het kruis. We hoorden uit de mond van de stervende Zaligmaker: „Het is volbracht.”

In onze samenleving is geloof achterhaald. Wie haalt het nou in zijn hoofd om zijn vertrouwen te stellen op een gekruisigde? Hij die weet dat het Pasen geworden is. Dat Jezus dood en graf heeft overwonnen. Dat Hij daarmee voor de zonde betaald heeft en in beginsel ook de gevolgen ervan heeft weggenomen. Hij leeft om al de Zijnen het eeuwige leven en het ultieme geluk te geven. Dat geldt allen die tot Hem gaan, of je nou homo bent of hetero. Dat geldt alleen als we tot Hem gaan. Dit Evangelie mag best nog meer uitgedragen worden naar de samenleving toe: ”Veilig in Jezus armen.”