Ook in een stille school heb ik behoefte aan een kop koffie. De enkele docent die ik tegenkom, begint direct een gesprek. Blij dat hij wat leven ontmoet. Ik hoor verhalen van intensieve online­lessen, het vervangen van zieke collega’s, zelf ook nog moe van corona.

Een andere voorbijganger vertelt van een normaal zeer drukke klas die nu heerlijk rustig is. De conciërge steekt zijn hand op – even vrolijk als altijd. Zijn gebaar is net zo groot als al die andere keren als er massa’s leerlingen binnenstromen.

Op de terugweg naar mijn kamertje kijk ik door de ramen de lokalen in. Ik zie een docent die al wel veertig jaar in het onderwijs werkt. Koptelefoon op, een vriendelijk gezicht en pratend tegen de laptop die op zijn bureau staat. Alsof hij ook dat al veertig jaar doet. Hij knikt eens, luistert wat en praat weer verder. Het lokaal is bijna leeg, alle stoelen netjes aangeschoven. Eén leerling zit er, omdat het thuis niet goed ging. Op de laptop tonen de anderen hun aanwezigheid. De klas is verzameld in kleine beeldjes op het scherm. Achter hun hoofden is het leuke behang van de slaapkamer te zien of een keuken die na het ontbijt nog niet opgeruimd is.

Een lokaal verder zit een beginnende collega. Jong en enthousiast zit ze te praten tegen voor mij onzichtbare leerlingen. Een grote lach komt er ineens, er lijkt iets bijzonders aan de hand. Het lokaal daarnaast zie ik een docent bijna met de neus op het scherm zitten. Blijkbaar levert het hier wat moeite op om de les op orde te krijgen. Even later zit ik zelf ook weer achter mijn scherm om een leerling te spreken. Ondanks het platte scherm komt het tot een diep gesprek.

En juist op deze dag is de informatie over de rellen flink in het nieuws. Een stelletje onverlaten dat winkels plundert en de boel op stelten zet. Dat er geen erg in heeft hoe hard zo veel mensen werken, ook in hun belang. En dat niet ziet dat een lege school dan oneindig meer vervulling geeft dan een jaszak vol gestolen sigaretten.