Moe van de ”vaccinatiediscussie”, waar we in onze gezindte toch niet uitkomen, wil ik reageren op het artikel van Laurens van der Tang (RD 23-1). De door mij gewaardeerde scribent schrijft terecht dat de principiële afwegingen ten aanzien van vaccinatie niet zijn veranderd, maar naar mijn mening zijn de omstandigheden wel veranderd.

Daarom nu naar de praktijk: Als medisch specialist en medisch manager werk ik in een academisch ziekenhuis met patiënten van wie de afweer sterk onderdrukt is. Hetzij door de noodzakelijke behandeling, dan wel door de onderliggende ziekte zelf. Uit recente Europese gegevens blijkt (en dat zie ik ook in mijn praktijk) dat 24 tot 33 procent van deze patiënten binnen vier weken overlijdt, als zij met Covid-19 in een ziekenhuis moeten worden opgenomen of tijdens de opname besmet raken.

Ontzettend ingrijpend voor de desbetreffende patiënt en zijn familie, maar ook voor de hele medische staf. Schuldgevoelens bij zorgmedewerkers, als blijkt dat zij corona in het ziekenhuis binnengebracht hebben, wat in diverse ziekenhuizen in Nederland al is gebeurd.

Preventieve geneeskunde

Inderdaad weten we niet of een gevaccineerde het virus nog kan doorgeven, maar hoe hoger de vaccinatiegraad, hoe kleiner de kans op uitbraken. Ook is het de vraag of de genoemde bijwerkingen wel een causale relatie met de vaccinatie hebben. Waarom wordt dit dan wel gesuggereerd?

Preventieve geneeskunde is meer dan alleen vaccinatie. Denk aan antibiotica profylaxe of het behandelen van risicofactoren van hart- en vaatziekte, wat wel geaccepteerd wordt. Ook in deze situatie heeft de patiënt geen klachten, maar kunnen de behandelingen wel bijwerkingen hebben.

Brochure

De scribent citeert verder meerdere ”oudvaders” die zijn mening vertolken. Maar als dan de brochure ”Inenting als voorbehoedsmiddel” wordt aangehaald, is hiermee voor de auteur de discussie gesloten en moeten zorgmedewerkers het hiermee doen.

Als zoon van ouders die meer dan veertig jaar geleden (ten tijde van de publicatie van de desbetreffende brochure) ook nadachten over deze vragen, worstel ik hier ook mee, maar zoals gezegd: de omstandigheden zijn veel complexer. Mooi is dat mijn ouders dit ook zien en begrijpen. Veel meer heel kwetsbare patiënten liggen bij elkaar in onze ziekenhuizen en verpleeghuizen, in vergelijking met veertig jaar geleden. Lees ook de bijdrage van collega Alfred Teeuw (RD 26-1).

Hoe moet ik het vaccinatiestandpunt dat Van der Tang inneemt, rijmen met de eed die ik afgelegd heb: „Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten… Ik zal aan de patiënt geen schade doen… Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving”? Natuurlijk moet en wil ik bovenal God meest gehoorzaam zijn, maar ik kan toch niet mijn verantwoordelijkheid jegens mijn patiënten en medewerkers hiermee ontlopen?

Dagelijkse praktijk

Met alle voorzorgsmaatregelen lukt het ons niet volledig om verspreiding van corona te voorkomen. Dan begrijp ik dat ook bestuursraden van reformatorische instellingen schrijven dat zij gezien de huidige crisisomstandigheden – en die zijn zwaar – vaccinatie aanbevelen.

Dit draag ik ook uit naar mijn medewerkers, in afhankelijkheid en met de bede of God hier Zijn zegen over wil geven. Verantwoordelijkheid nemen in heel moeilijke omstandigheden, samen met veel christelijke collega-artsen en zorgmedewerkers, is niet gelijk aan geen vertrouwen hebben in een almachtig God, wat de titel van genoemde brochure suggereert. Scribenten, probeert u zich ook te verplaatsen in de dagelijkse praktijk als u uw mening verwoordt!

Vertrouwen

Alle collega’s wijsheid toegewenst. Er zullen nog veel moeilijke vraagstukken volgen, maar met de wetenschap dat we dit niet alleen hoeven te doen, mogen we in vertrouwen ons werk doen.

De auteur is internist-nefroloog in het Radboud universitair medisch centrum.