Achter de demonstranten trekt de wind een rimpeling door het water van de Hofvijver. Zo nu en dan verbreekt een passerende tram de rust. ”Er is hulp voor moeder, vader en kind, ook na abortus”, vertelt een spandoek.

Een vrouw stapt van haar fiets en bekijkt het tafereel. Ze kan de demonstratie wel waarderen. „Iemand verplichten om een kind te houden is niet goed”, vindt ze. „Maar het is wel leven. En zij wijzen erop dat een baby ook al bewustzijn heeft.”

Ze is nog niet uitgepraat of twee jongemannen lopen lachend langs. „Abortusgekkies!” Vloeken vliegen door de lucht. Een vrouw uit haar afschuw met opgestoken middelvinger en onthoofdingsgebaren.

„Ik voelde een siddering toen ik dat zag”, vertelt Janita Weststrate na afloop. „Tegelijk denk ik: arme vrouw, wat zit erachter dat je zo reageert?” Samen met Lydia van Koeveringe is ze namens de werkgroep van Schreeuw om Leven in het Zeeuwse Reimerswaal naar Den Haag gereisd. „Je hoopt dat er een tijd komt dat we als samenleving zeggen: Hoe heeft het zover kunnen komen? Net zoals we nu terugkijken op de slavenhandel in de gouden eeuw”, motiveert Lydia haar deelname aan de mars.

Megafoon

Aan de andere kant van het Binnenhof laat de feministische organisatie De Bovengrondse van zich horen. Ze noemen het een „zorgwekkende trendbreuk” dat jongere generaties negatiever denken over abortus. „Abortus redt…” schreeuwt een vrouw met megafoon aan haar mond. „…levens!” antwoorden de betogers. Een paar dames hebben hun trui of T-shirt opgerold, om de leus te tonen die hun –letterlijk– op het lijf geschreven staat: Baas in eigen buik. „Mijn lijf, mijn keuze”, scandeert de groep, die een plek heeft aan de zijkant van het Tweede Kamergebouw.

„Kees van der Staaij, hoor je ons?” schalt het door de geluidsversterker. De politicus zit op dat moment in perscentrum Nieuwspoort, voor de live-uitzending van de Mars van het Leven. „Ik denk dat ze het binnen horen”, lacht de vrouw te midden van het gejoel, geklap, gefluit. „Wij zijn geen moordenaars, maar redden levens.”

Dat staat ook op de protestborden die de vijftig vrouwen de lucht in steken. Hoe abortus precies levens redt? „Door de keuze voor abortus kunnen vrouwen hun eigen leven onder controle houden”, reageert Simone, een van de demonstranten. Of er bij abortus niet ook een leven stopt? Ze kijkt bedenkelijk. „Alsof het dan al een baby is. Een vrouw mag beslissen over haar eigen lijf.”

„Als je ongewenst zwanger bent, wil je niet negen maanden met een baby in je buik lopen. Dan heb je geen leven meer”, verklaart Suze de slogan ”Abortus redt levens”. Evy, naast haar, vult aan: „Stel dat je studeert en je raakt ongewenst zwanger, dan moet je je studie stoppen.” Suze knikt. „Een kind heeft impact op je leven, op je relatie. Je moet de eerste vijftien jaar voor je kind leven.”

Wanneer ‘iets’ volgens de meiden leven is? „Als het pijn voelt”, meent Evy. „Volgens mij is dat met 24 of 26 weken. Het heeft voor die tijd in ieder geval nog geen bewustzijn.”

Lichtstraal

Tussen de prolifedemonstranten staat Deborah Smit, die ooit zelf een abortus overwoog. Ze figureert in de campagne van de Week van het Leven. Als haar de leus ”Abortus redt levens” onder ogen komt, grijpt Smit haar kans. Ze stapt op een dame af en vraagt wiens leven er dan wordt gered. „De vrouw stotterde wat en kwam niet goed uit haar woorden. Ze had het vooral over recht op abortus”, vertelt Smit na afloop. „Zelf werd ik emotioneel van die misleidende woorden op het bord. Iedereen weet toch dat het bij abortus gaat om het beëindigen van levens?”

„Zo’n tegendemonstratie laat zien dat we serieus worden genomen”, stelt Arie Rijneveld, die als voorzitter van SGP-jongeren deelneemt aan de mars. „De tijd van negeren is voorbij. Blijkbaar is het prolifegeluid iets waarvoor je bang moet zijn.” Ondanks het kleine aantal deelnemers ervaart hij de mars als bemoedigend. „We zijn met weinig, maar weten dat veel mensen achter ons staan. Mooi dat zij kunnen meeleven op afstand.”

Ook Lydia en Janita, de twee Zeeuwse dames, zijn blij dat de demonstratie kon doorgaan. „Het voelt wel leeg nu de mars niet groter is dan vijftig”, zegt Lydia. „Maar net als toen we met duizenden op het Malieveld stonden, zagen we ook nu weer dat ineens de zon door de wolken brak”, gaat Janita verder. „Dat laat zien dat God erbij is en dat het goed is wat Hij doet.”

Lydia wijst achter haar. „Kijk eens.” Een felle lichtstraal schiet door de grijze lucht.