Nieuw geweld rond Gazastrook biedt weinig hoop op uitweg
Het is inmiddels helaas een bekend patroon. Na een periode van relatieve rust, laaide afgelopen weekeinde het geweld rond de Gazastrook weer op. De trieste balans na twee dagen van hevige gevechten: circa 25 doden aan Palestijnse kant en 4 dodelijke slachtoffers aan Israëlische zijde. En tientallen gewonden, die in dit soort conflicten maar al te gemakkelijk buiten de statistieken vallen.
Een broze wapenstilstand is sinds maandagmorgen van kracht. Tot stand gebracht door bemiddeling van Egypte. Tot zo lang het duurt, want het wachten is op de volgende ronde. Ook dat is vaste prik. Helaas.
In veel media was eveneens een herkenbaar patroon zichtbaar. De meeste berichten begonnen met de forse Israëlische bombardementen op doelen in de Gazastrook. In een tussenzin –of ergens aan het eind– werd vermeld dat de eerste vergeldingsaanvallen een reactie waren op het neerschieten van twee Israëlische militairen door een Palestijnse scherpschutter.
Daarna escaleerde de strijd al snel. Met veel misbaar werd aanvankelijk het nieuws gebracht dat een Palestijnse baby en een zwangere vrouw bij Israëlische beschietingen waren omgekomen. Hoogstwaarschijnlijk was Israël daar echter niet verantwoordelijk voor, zo bleek later. Aan de aanvankelijke beeldvorming zal het niet veel veranderen.
Evenmin lijkt het ertoe te doen dat Palestijnse terroristen het afgelopen weekeinde in totaal bijna 700 raketten op Israël afvuurden. Enerzijds lukraak, maar wel met de bedoeling zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Burger of niet. Israëlische luchtaanvallen doen het beter in de media. Woorden als superieur en disproportioneel ook.
Bekend patroon. Punt.
En toen? Over tot de orde van de dag. Puinruimen in Gaza en Israël. Rouwen om de doden. Of om de martelaren, al naar gelang de visie op deze strijd. De scholen in het zuiden van Israël gaan weer open, de bussen rijden weer. Kinderen verruilen muffe schuilkelders voor frisse buitenlucht.
Orde van de dag? Wachten op de volgende gevechtsronde. Want die komt er zeker. De laatste was nog maar enkele weken geleden. Een tijdelijk bestand –hoe welkom ook– zal daar niets aan veranderen. Versoepelen van de visrechten voor Palestijnen of het toelaten van miljoenen dollars contant geld uit Qatar evenmin.
De diepgewortelde haat tegen Joden en hun staat en de drijfveer om Israël te vernietigen vormen het grootste probleem. Daar helpt geen oorlog tegen, want een ideologie kun je niet doden.
Zolang dat probleem niet wordt opgelost, blijven de ontwikkelingen in dit deel van de wereld zich volgens hetzelfde patroon opvolgen. Herkenbaar en voorspelbaar. Maar wel met alle gevolgen van dien. Wie een duurzame uitweg uit dit slepende conflict weet, is een goede kandidaat voor de volgende Nobelprijs voor de Vrede.
