De viering begint onmiddellijk na de herdenking van de 23.645 gevallenen. En dan is het zover: de staat Israël is dan volgens de Hebreeuwse kalender 70 jaar.

In de afgelopen decennia heeft het land veel bereikt. Het volk is zelfbewust, het militaire apparaat is sterk en werkloosheid is er bijna niet. Moderne, overvolle autowegen doorkruisen het land, ondernemers laten de steden groeien in de breedte zowel als in de hoogte en de hotels zitten vol toeristen en pelgrims.

Intussen is er nog veel te verbeteren. De rijkdom is slecht verdeeld. Een vijfde deel van de bevolking leeft onder de armoedegrens. En tot deze klasse behoren ook 60.000 overlevenden van de Holocaust, zo meldden de media deze week na de herdenking van de verschrikkingen.

Vrede? Ook dat kan beter. Een koele vrede bestaat met Egypte en Jordanië. Met het volk waarmee vrede het hardste nodig is, de Palestijnen, is geen akkoord bereikt. Dat is erg jammer. Beide volken wonen namelijk in een mooi land. Het heeft een prachtig, gevarieerd landschap, een klimaat dat in vergelijking met Nederland lekker is, een cuisine die er mag zijn, een rijke historie en een interessante cultuur.

Vaak denk ik: het land zou des te meer bloeien als er vrede was. Maar helaas zit dat er voorlopig niet in. De Amerikaanse regering van president Trump zal binnenkort een vredesplan lanceren. Ik moet de eerste nog tegenkomen die daar veel van verwacht. Als je Palestijnen aan het lachen wilt maken, moet je over het vredesplan van Trump beginnen, zo merkte ik deze week. De Palestijnse president Mahmud Abbas zei dat hij de denkbeelden uit Washington zal verwerpen. Dat is niet verstandig. Zo mist hij bij voorbaat al een kans om de situatie te verbeteren.

Voor vrede lopen ook de Israëlische leiders niet warm. Minister Avigdor Lieberman van Defensie, verbiedt 110 Palestijnen dinsdag een herdenkingsbijeenkomst in Tel Aviv bij te wonen voor de slachtoffers van de Israëlische oorlogen. De bekende schrijver David Grossman, die in 2006 zijn zoon Uri verloor, zal spreken. De bewindsman sprak van „een ontwijding van de herdenkingsdag”.

Twee vredesgroepen organiseren de bijeenkomst: Combatants for Peace en de Parents Circle Families Forum. De eerste groep zijn Palestijnen en Israëlische oud-soldaten die vroeger tegen elkaar ten strijde trokken, maar zich nu inspannen voor vrede. Ouders en familieleden die geliefden hebben verloren, vormen de tweede groep. Aanhangers van beide groepen geloven dat vrede alleen mogelijk is als Israël zich terugtrekt uit de Westoever en de Palestijnen vrijheid geeft.

Volgens critici hoopt Lieberman punten te scoren bij het publiek door de vredesgezinden dwars te zitten. Hij geeft gewone burgers zo geen kans bruggen te bouwen.

Op het gebied van de politiek is er nog veel te doen in de komende jaren. Maar nieuwe kansen ontstaan pas als de huidige Palestijnse en Israëlische leiders weg zijn. Wat Israël en de Palestijnen na 70 jaar hard nodig hebben, zijn wijze en creatieve staatslieden. Visionairs die elke kans grijpen om de situatie te verbeteren, zodat het land verder kan opbloeien.