Vanwege de coronamaatregelen konden de aanstaande moeders hun kinderen niet ophalen. „Als de quarantaine nog lang duurt, gaat het niet meer om honderden maar duizenden kinderen”, zegt een dame die voor de kinderen zorgt.

Logisch, deze zwangerschappen laten zich niet stoppen, want kinderen zijn veel geld waard. De draagmoeders ontvangen er duizenden euro’s voor en de overheid pikt een graantje mee. Oekraïne is een van de weinige landen waar dit is toegestaan en daarom zijn er zo’n vijftig klinieken van dit soort. In India was de commerciële draagmoederindustrie tien jaar geleden goed voor een omzet van 1,7 miljard euro. Elders, zoals in Nigeria, komen illegale babyfabrieken voor waar vrouwen gevangen worden gehouden en gedwongen worden om kinderen te baren.

Vanzelfsprekend roepen zulke berichten in westerse landen verontwaardiging op. In het laatste geval gaat het om moderne slavernij, maar ook bij een legale kliniek waarin draagmoeders en wensouders keurig hun contractuele verplichtingen nakomen, is sprake van ongewenste industrialisering van het moederschap.

Terecht stelt de SGP deze praktijk aan de kaak in een donderdag ingediende initiatiefnota ”Dwang tegen vrouwen rond liefde, lijf en leven”. Dit onderdeel zou in elk geval Kamerbrede steun moeten krijgen, want ook feministen zullen gruwen van baarmoeders die dienen als ‘productieruimte’.

Hoe verwerpelijk het ook is om je kind als product te verhandelen, déze kinderen leven tenminste nog. De SGP legt ook de vinger bij een ander groot probleem: gendercide, selectieve abortus of moord omdat het kindje niet het gewenste geslacht heeft.

Ook hier gaat het om grote aantallen, al zijn die niet officieel bekend. China telt 30 miljoen meer mannen dan vrouwen. Op elke 100 meisjes worden er 120 jongens geboren en die verhouding wordt steeds schever. In 2010 becijferde The Economist dat er intussen meer dan 100 miljoen meisjes ‘kwijt’ zijn.

Vanuit het oogpunt van beschermwaardigheid van het leven, zowel van het uiterst kwetsbare ongeboren kind als van pasgeborenenen, zou gendercide moeten vallen onder de misdaden tegen de menselijkheid. Terecht pleit Kamerlid Stoffer voor een internationale aanpak van deze gruwelpraktijken. Wie de waarde van het menselijk leven tot zich door laat dringen, kan niet anders dan zijn verdriet en ongenoegen uitspreken over de Nederlandse overheid die nu ‘veilige’ abortussen faciliteert onder het mom van ontwikkelingshulp. Laat er in de aanstaande Week van het Leven gebed zijn of het roer om mag gaan.