In deze preek had ik gewezen op het sentiment dat zich in de samenleving bezig was te ontwikkelen met betrekking tot de uitzonderingspositie van de kerken. De roep: “gelijke monniken gelijke kappen” werd met de dag luider gehoord. “Waarom de kerken gevuld en de stadions leeg”? Staphorst werd het podium waarop het ongenoegen van de samenleving werd uitgevent. De door de media zelf geschapen karikatuur, zoals die al jaren bestaat rondom een gemeenschap als Staphorst, bleek weer eens goed bruikbaar te zijn. Verontwaardiging alom! Waar is de solidariteit vanuit de kerken? We moeten toch ‘samen’ het virus eronder krijgen? Dat de ontwikkeling van het virus er, menselijk gesproken, waarschijnlijk anders had uitgezien als men net zo verantwoord en zorgvuldig met de regels was omgegaan als de kerken, werd gemakshalve maar even vergeten.

Lees ook

Ds. Huijser: Kerk moet zich bezinnen op omgang met media

Oneigenlijke solidariteit

Tegen deze vorm van oneigenlijke solidariteit heb ik mij in de preek uitgesproken. Dat de gevolgen zo enorm zouden zijn heb ik geen moment vermoed. Verdrietig is het als de media dan ook slechts een deel van wat gezegd is naar buiten brengen en daarmee het negatieve sentiment richting de kerken bewust stimuleren. Maar nu de vraag: hoe solidair moeten we eigenlijk zijn met de wereld? Als het werkelijk om de volksgezondheid gaat, zeg ik: uiterst solidair. Dan moeten we samen, of dat nu in de horeca is of in de kerk, met grote zorgvuldigheid de richtlijnen die in de bestrijding van het virus zijn aangereikt, naleven. Gods Woord biedt ons nergens de ruimte om mensenlevens of de volksgezondheid op het spel te zetten. Dat betekent dat, als er substantieel moet worden afgeschaald in de samenkomsten, omdat er aantoonbaar gevaar dreigt voor de volksgezondheid dan moeten wij dat doen. Maar dát was de inzet niet aan het begin van de vorige week. Later in de week ging het pleidooi zich toespitsen op de gezondheidsrisico’s vanwege de oplopende besmettingscijfers. Maar het begon met een heel andere benadering.

Volkssentiment

De onderbuik van de samenleving sprak. Het volkssentiment regeerde. En dáár heeft minister Grapperhaus als eerste op geacteerd. De roep vanuit de samenleving om gelijke behandeling voor kerk en stadion was de eerste katalysator. En dáár ontstond dan ook terecht de verontwaardiging. De kerken voelden zich aangetast in wat hun zeer dierbaar is, en afgestraft voor iets waarin men juist zo zorgvuldig gehandeld had. Daarnaast logen de cijfers er ook niet om. De kerkelijke samenkomsten hadden landelijk niet geleid tot aantoonbare besmettingen. Waarom dan niet verder op die weg? De solidariteit! Het gelijkheidsbeginsel, en dat alles onder druk van de publieke opinie. En dáár moet de kerk nooit aan toe willen geven. Ik kan die houding niet staven met Gods Woord.

Verantwoorde solidariteit

Laten de kerken, die nu substantieel afschalen, dat ook duidelijk blijven uitspreken. Wij schalen af, niet omdat wij buigen voor de druk vanuit de samenleving, maar omdat de oplopende besmettingscijfers ons dwingen om onze Christelijke verantwoordelijkheid te nemen. Kortom, wij moeten solidair zijn met het welzijn van onze medemens, zowel in als buiten de kerk, maar niet op een manier die op Bijbelse gronden nooit te verdedigen is. En daar mogen wij ons vrijmoedig over uitspreken, ook in het publieke debat. Laten wij ons daarin niet schamen voor de naam en de zaak des Heeren. Het zij ons gebed: ‘de vrijmoedige geest ondersteune mij’ (Psalm 51 : 14b).