Blijf zoveel mogelijk thuiswerken en vermijd de ochtendspits, luidde deze week de oproep van Veilig Verkeer Nederland (VVN). Vorige week kwam de organisatie ook al met een advies: Laat alle ouders met hun kinderen in de laatste vakantieweek het afleggen van de school-thuisroute oefenen. Op die manier moet het veiliger worden op de weg.

Ieder jaar weer is er aan het begin van het cursusjaar een piek in het aantal ongevallen met scholieren, laat de risicomonitor van de Bond van Verzekeraars zien. „Brugklassers zijn nog onervaren”, zegt een woordvoerder van Veilig Verkeer Nederland. „Ze proberen dingen uit, zijn wispelturig en overmoedig onder groepsdruk. En ze zijn ook meer bezig met elkaar dan met hun omgeving. Automobilisten hebben daar soms weinig oog voor; die willen er gewoon langs, liefst snel.” Soms met ernstige gevolgen.

Scholen kunnen volgens de VVN aandacht besteden aan veilig verkeersgedrag, bijvoorbeeld met een project als ”Op de fiets even niets”: leerlingen beloven dan in een convenant elkaar erop aan te spreken als iemand op de fiets met zijn telefoon bezig is. Het convenant wordt ondertekend en achterin de klas opgehangen. Scholen kunnen ook eenvoudige regels inprenten, zoals: Ga nooit naast een stilstaande vrachtauto staan. „Uit onderzoek blijkt dat zelfs van de ouders de helft dat niet weet.”

VVN kiest ieder jaar een andere insteek voor zijn veiligheidscampagne ”De scholen zijn weer begonnen.”

Dit jaar haakt de verkeersveiligheidsorganisatie in op de gevolgen van de coronacrisis voor de verkeerssituatie: „Er zijn minder files doordat meer mensen thuiswerken als gevolg van de coronacrisis. Veel mensen blijken een combinatie voor werk thuis en op kantoor te waarderen. Hun adviseren we: Mijd de ochtendspits. Voor de jongeren is het goed dat het minder druk is op de weg.”

Marindabron2005

Ik heb een keer uit school een ongeluk meegemaakt, vorig jaar september. Het regende, dus ik had m’n capuchon opgedaan. Bij een oversteekplaats tegenover het ziekenhuis in Tiel moest ik oversteken. Ik dacht dat er geen auto’s aankwamen en stak over, zag een bumper van de bus en toen lag ik. Wist eerst niet goed wat er gebeurde en toen begon ik heel hard te huilen en te roepen: Papa, mama. Had heel erg pijn aan m’n pols. Met de ziekenwagen naar het ziekenhuis. Die avond geopereerd. M’n pols rechtgezet en drie pinnen in m’n pols. Nog weken in het gips gezeten. Het is nog steeds te zien.

Lees ook

Bouwend Nederland: Drukke fietspaden zijn vaak te smal

louwfotografie

Keer onderweg op een kruising op een Caddy geklapt; fiets total loss en ik een paar schrammen.

mariekeboschbarten

Als 13-jarige heb ik zelf een ongeluk gehad na schooltijd, onderweg naar huis. Ik was toen even bewusteloos en had een hersenschudding. Verder is het gelukkig meegevallen.

roselynn_14_

Toen ik in de eerste zat, wilde ik wat aanwijzen met mijn voet. Die kwam tussen mijn eigen wiel. Ik vloog over de kop en voelde dat mijn twee voortanden afgebroken waren. Iemand die kwam helpen heeft ze wel weer gevonden en meteen teruggezet.

De ambulance was er snel. In het ziekenhuis stonden mijn ouders al te wachten. Er werden foto’s van mijn kaak gemaakt. De linkerkant was gebroken, ook kreeg ik twee hechtingen in m’n kin. Hoofdwond.

Moest lang vloeibaar eten. En mijn tanden zijn nog kwetsbaar. Zolang ze niet verkleuren en los gaan zitten, blijven ze erin.

Ik heb wel gezien dat een ongeluk snel gebeurd kan zijn en het dan bijzonder is dat het zo afloopt en dat er geen auto’s aankwamen.

@mardejong05

Was wel onze eigen schuld… Slingerden allebei naar elkaar toe. Ambulance erbij, vriendin lichte hersenschudding en gekneusd been, dat eerst gebroken leek te zijn.

IJda Blok

Een keer heel hard gevallen met de fiets, door eigen domme schuld. M’n fietsmaatje zei tegen me dat het leuk was om te proberen je handen te kruisen aan het stuur… Dat ging dus niet. Heel hard gevallen op m’n gezicht. Blauw oog. Beugel van m’n tanden losgekomen, zat helemaal in m’n lip. Twee dode tanden eraan overgehouden, verder gelukkig niks. Is wel al zo’n 25 jaar geleden. Dus ben wel over de schrik heen.

Marieke van der Linden

Ik was een jaar of 15 (in 1992) en heb toen samen met een vriendin van me een ongeluk voor onze ogen zien gebeuren. Een meisje op de fiets reed door rood en werd geschept door een bus. Het meisje is toen overleden.

Voor mijn vriendin en mij is dit een traumatisch iets geweest. We zagen het gebeuren en we wisten ook meteen dat dit niet goed zou aflopen.

We zijn doorgefietst naar school en een leraar heeft ons opgevangen (hij zag ons overstuur aan komen fietsen). We zijn toen nog op het politiebureau geweest om ons verhaal te doen.

Dit gebeuren heeft me nog lang achtervolgd, met name in dromen/nachtmerries. Wat ik toen gemist heb, is slachtofferhulp. Zo goed en fijn dat dit er nu wel is en dat mensen daar na een traumatisch gebeuren terecht kunnen en geholpen/begeleid worden.

Jan de Groot

In 1963 (ik was 13 jaar) reed ik met mijn vriendje naar school. Over het rijwielpad. Mijn fiets had geen terugtraprem, maar twee handremmen waar de remkabels van waren gebroken. Maar Jantje toch fietsen. Van links kwam er kiep-zandwagen aan met dubbele wielen. Ik knalde met mijn hoofd tegen de ijzeren laadbak. En kwam met mijn benen onder de achterwielen. Op wonderbaarlijke wijze waren mijn benen zijdelings onder de wielen gekomen en mijn knieschijven gingen door de ruimte tussen de twee banden heen. De profielen van de banden stonden in mijn dijen en onderbenen. Zwaargekneusd en met de ambulance naar het Diaconessenziekenhuis in Leeuwarden. Ouders in paniek, vriendje overstuur, maar een geluk bij dat ongeluk: niks gebroken. Of ik nog een gebedje heb gezegd, denk ik wel; ik was nogal een angsthaas. Maar de moraal van dit verhaal: zorg altijd dat je fiets in orde is. Want een fiets die niet remt, is een ongeleid projectiel.

Sociale Media

Donderdag plaatsten we een oproep hierover op onze Instagram- en Facebookpagina. Het regende reacties.