„Geloof verandert lijden in vreugde”
„Verander het lijden in vreugde. Werk samen met God in het geloof om je verdriet om te zetten in blijdschap.” Deze boodschap gaf dr. P. P. Job uit India zaterdag mee aan de aanwezigen van de jaarlijkse ontmoetingsdag van de Stichting De Ondergrondse Kerk (SDOK) in Ede.
De familiedag, die plaatsvond in het gebouw van de Christelijke Hogeschool (CHE), had als thema: ”Laat de kinderen tot Mij komen”. Lijdende kinderen in India en Noord-Korea stonden centraal.
Dr. Job had als uitgangspunt voor zijn toespraak Johannes 16:20b: „En gij zult bedroefd zijn, maar uw droefheid zal tot blijdschap worden.” Hij vertelde dat hij zelf in zijn leven groot verdriet kende toen zijn zoon vermoord werd. „Hij stierf omdat zijn vader een prediker van het Woord van God was. Hindoes waren bang voor de doorwerking van het Evangelie in India, ik was een bedreiging voor hen. Ze hebben mijn auto gestenigd en ik werd getroffen door rondvliegende glasscherven. Wonder boven wonder ben ik levend uit het ziekenhuis gekomen. Op de vijfde dag gingen ze naar de universiteit en doodden mijn zoon. Iedereen dacht dat ik zou stoppen. Ik was ook in verwarring, maar God was niet in verwarring.”
Na dit verhaal over zijn eigen lijden, vroeg dr. Job hoe droefheid in vreugde veranderd kan worden. „Murmureer niet over het lijden, maar onderneem actie. We hebben een weeshuis opgericht en nu heb ik 157 kinderen van wie ik houd. Ze hangen aan mijn vingers als ze mij zien.” Dr. Job zag Gods leiding in de totstandkoming ervan. Er werd zowel in de verwerving van de grond als in de komst van water en elektriciteit op wonderlijke wijze voorzien.
Tijdens zijn toespraak liet hij foto’s zien van verschillende weesmeisjes die allen een trieste levensgeschiedenis hebben. Een van hen, Lovis, werd gevonden tussen haar vermoorde vader en moeder. Een vrouw uit Noorwegen die kwam om te helpen, kreeg de opdracht om haar te leren lachen, en het is gelukt. Amy was levend begraven in een put, alleen haar hoofd stak boven de modder uit toen beveiligingsmensen haar hoorden gillen en haar wisten te redden. Dr. Job nodigde jongeren uit om naar India te komen en van de kinderen te houden die veel liefde moeten missen in hun leven.
Op het podium kwamen zeven jongeren die dat gedaan hadden. Pieter was er verwonderd over in het land met al zijn hindoetempeltjes het kruis aan te treffen. Marieke: „Het is confronterend dat die kinderen geen ouders hebben. Het was bijzonder om de kleine kinderen te zien bidden voor het slapen gaan.” Willeke: „De persoonlijke aandacht, het welterusten zeggen van de kinderen was bijzonder. Zoek het in de kleine dingen als je ook wilt gaan.” Alle zeven kregen ze een SDOK-certificaat uitgereikt.
In de pauze vertelde Inge, die als eerste ging, hoe ze er er toe gekomen is om naar India te gaan. „Ik had de pabo gedaan, stond voor de klas, maar wilde iets in het buitenland gaan doen. Ik ben gaan praten met meneer Bor, de directeur van de SDOK, en kwam onder de indruk van de video die hij liet zien. Een paar maanden daarna vertrok ik naar India. Ik heb aan de kinderen daar muziekles gegeven met behulp van mijn gitaar, een blokfluit en een keyboard. We zongen Engelse liedjes. Ik was er ook voor de kleinsten van twee tot vijf, voor wie tot dan nog weinig georganiseerd was. Door mijn voorbeeld gingen ook anderen, daar ben ik heel blij om.”
Het Michael Job Centre in India kent een huis voor weesmeisjes, een kapel en een schoolgebouw. Men is nu bezig met de bouw van een tweede weeshuis, een universiteit en een medisch centrum.
Tijdens het middagprogramma was er een film te zien die in het geheim in Noord-Korea gemaakt is. Op straat in dat land, dat voor het Evangelie gesloten is en waar hongersnood heerst, zwerven duizenden kinderen die zo’n honger hebben dat ze op de markt de rijstkorrels onder de kramen uit de modder halen en direct in hun mond stoppen. De overheid haalt ’lastige’ kinderen van straat en plaatst die in ’herbergen’, waar ze eigenlijk opgesloten zitten om te sterven.
SDOK-directeur J. Bor: „We kunnen niet zo heel veel voor de mensen in Noord-Korea doen, want je krijgt voedsel haast niet op de goede plaats. Een van de acties die we houden, is het oplaten van luchtballonnen met bijbelteksten, in de hoop dat die in Noord-Korea terechtkomen en gelezen worden. Laten we deze kinderen gedenken in ons gebed.” De SDOK heeft in enkele maanden tijd 1500 euro binnengekregen met de eurocentenactie. Dat geld wordt onder andere gebruikt voor de ballonnen. In elke ballon zitten 200 bijbelteksten in het Noord-Koreaans. Voor 50 eurocenten, of 25 muntjes van 2 cent, kan één ballon de lucht in.
