WhatsApp maakt van de 8000 kilometers een lachertje. In Nederland is het vijf uur ’s middags, in Colorado begint de dag net. Heitzmann is „exited” om te spreken met een Nederlandse journalist. Een interview over haar werk, haar leven als auteur en haar nieuwste roman: ”Een klein geluk”.

Wanneer wist u dat u schrijver wilde worden?

„Dat vind ik altijd een grappige vraag. Er is geen moment geweest dat ik besliste: ik word schrijver. Ik heb mezelf wel altijd als een verhalenverteller gezien. Op de basisschool was ik al ontzettend gelukkig als een verhaal van mij werd voorgelezen, zodat anderen ervan konden genieten. Toen ik mijn kinderen thuisonderwijs ging geven, begon ik christelijke fictie te lezen. Dat was het moment dat ik me realiseerde: Ik wil daar deel van uitmaken. Toch dacht ik er toen niet aan om mijn verhalen te publiceren. Ik wilde alleen verhalen vertellen. Dat veranderde toen ik op een conferentie enkele mensen van een uitgeverij ontmoette. Ik gaf hun mijn uitgeschreven verhalen te lezen. Een van hen zei: we vinden dit wat. We willen er een serie van drie boeken van maken. Zo is het begonnen.”

U schreef sindsdien ruim twintig boeken. Hoe belangrijk is schrijven voor u?

„Heel belangrijk. Als ik op een nieuw verhaal stuit, moet ik dat opschrijven. Soms krijg ik een idee voor een verhaal in een droom en van daaruit ontwikkelt het zich dan verder. Het is alsof mijn dagen een grote creatieve rivier zijn, die altijd doorstroomt.”

Heeft u nooit last van een writer’s block?

„Na het schrijven van ”The still of Night” (vertaald onder de titel ”Sleutelkind”, MR) had ik iets wat daar op lijkt. In het boek krijgt een kind leukemie. Om het verhaal met diep begrip te kunnen schrijven, las ik medische verslagen en verhalen van kinderen die deze ziekte hadden meegemaakt. De research was slopend, zeker omdat ik in die tijd zelf jonge kinderen had. Nadat ik dat boek geschreven had, zei ik tegen God: Nu ben ik klaar. Ik heb alles geschreven wat ik in me had. Het bijzondere is dat juist toen twee nieuwe uitgeverijen me vroegen voor hen te schrijven. Maar ik wilde niet meer. Er zaten geen verhalen meer in mijn hoofd.”

Toch bent u weer gaan schrijven.

„Ik besloot met Kerst een klein verhaal voor een vriend te maken: ”Halos”. Dat bood ik aan de uitgeverijen aan. Ze bleken alle drie interesse te hebben en moesten elkaar overbieden. Uiteindelijk heb ik dat korte verhaal omgewerkt tot een roman.”

U werkt op dit moment aan een serie over uw achtertuin, de bergen van Colorado. Is de natuur een grote inspiratiebron voor u?

„Jazeker. Ik woon in de uitlopers van de Rocky Mountains. Elke dag trek ik de bergen in, behalve als het weer niet goed is. We leven op ruim 2000 meter hoogte; vanaf daar gaan de paden verder omhoog. De lucht is er zo puur, prachtig.”

In deze serie speelt de geschiedenis van uw woongebied, Colorado Springs, een grote rol.

„Deze serie is gebaseerd op de eerste boeken die ik schreef voor Bethany House, mijn Amerikaanse uitgever. Toen gebruikte ik alleen fictieve plekken en personages. In deze serie gebruik ik dezelfde personages, maar voeg ik ook historische figuren toe. Colorado Springs heeft een interessante geschiedenis. De eerste stad op deze plek trok veel mensen met goudkoorts. Maar de stichter van Colorado Springs had een revolutionaire kijk op de stad. Hij wilde er echt een gemeenschap van maken, met kansen en zorg voor iedereen.”

Tegelijk zijn er ook minder mooie kanten van de Amerikaanse geschiedenis in de boeken te lezen: slavernij, de onderdrukking van de indianen. Vindt u het belangrijk om dat soort elementen in uw romans te verwerken?

„Wel als ik een historische roman schrijf. De situatie was omstreeks 1870 echt zo gecompliceerd, vooral als het gaat om de indianenstammen. Colorado Springs lag tussen de prairiestam en de Ute, een sterke bergstam die wat bescherming bood aan de inwoners van Colorado Springs. Er ontstond een ongewone relatie tussen die indianenstam en de inwoners van Colorado Springs. Als je een historische roman schrijft, moeten de gegevens correct zijn. Misschien is dit boek het enige dat mensen nog lezen van de geschiedenis.”

In een interview zei u dat uw personages het grootste deel van het verhaal vertellen. Schrijven uw personages het boek?

„Eigenlijk wel. Neem Holt Crawford, die ik in deel één van de serie introduceer, omdat hoofdpersonage Remy Montgomery een voorman nodig heeft op zijn ranch. Maar Holt dook in steeds meer scenes op. Lieve help, hij neemt de serie over, dacht ik! Aan het begin heb ik er geen idee van hoe het verhaal gaat lopen. Als je alles weet van tevoren, hoe leuk is het dan nog om te lezen? Mijn verhalen verrassen de lezer omdat ze mij eerst hebben verrast.”

Een recensent in Nederland schreef over u: De evenwichtige combinatie van spanning, romantiek en emoties is een van de krachtige kenmerken van Kristen Heitzmann. Is dat inderdaad wat u typeert als auteur?

„Mijn verhalen bevatten spanning en emoties door de relaties die altijd een grote rol spelen. Ik ben geen schrijver van pure romantiek in de zin dat personages altijd aan de ander denken en alleen belangrijk is hoe ze weer bij elkaar komen. Ik houd van echte mensen met complexe levens. Een liefdesverhaal voeg ik toe omdat ik niet geef om verhalen waar relaties geen rol in spelen. Die zijn hol.”

Hoe belangrijk zijn relaties voor uzelf?

„Ik ben introvert, dus ik houd niet van grote groepen. De mensen van wie ik houd zijn heel belangrijk voor mij: familie, vrienden. Ook heb ik bijzonder contact met een vrouw uit Nederland, die me tien jaar geleden via Facebook benaderde. Daar is een waardevolle vriendschap uit gegroeid. De contacten met mijn lezers gaan over wat ik doe, over mijn verhalen. Ik vind het mooi om te zien hoe ik levens kan raken door mijn boeken.”

Wat vindt u ervan dat uw romans zo populair zijn in Nederland?

„Ik heb gevoel dat ik christenen in Nederland iets te bieden heb met mijn verhalen. In Nederland is het veel lastiger het christendom relevant te houden dan in de Verenigde Staten. Ik probeer daar aan bij te dragen. Ik denk dat mijn verhalen anders zijn dan de meeste christelijke boeken. Sommige auteurs schrijven vanuit een bubbel. Ik schrijf minder zoet, beschrijf relaties zoals die zijn bij echte mensen. Nederlandse lezers houden daarvan.”

Wat maakt uw boeken christelijk?

„Mijn geloof in God klinkt door in alles wat ik doe. Sommige van mijn personages zijn gebroken, sommige zijn boos. En tegelijk is er genade. Verlossing, genezing, vergeving. Die elementen zijn duidelijk aanwezig in mijn schrijven. Het begint altijd met een verhaal en God vult het met Zijn genade. Jezus verspreidde het Evangelie ook met het vertellen van verhalen. Ik ben dus in het best mogelijke gezelschap.”

Kersvers huwelijksleven

”Een klein geluk” is het derde deel in de serie ”het land van de gouden bergen”, die Kristen Heitzmann op dit moment aan het schrijven is. In dit deel zijn Desi Brennan en Remy Montgomery opnieuw de hoofdpersonages. Pas getrouwd worden ze geconfronteerd met tal van problemen, zowel op maatschappelijk gebied als binnen de familie.

Desi heeft het met haar onafhankelijke geest moeilijk met het bestaan van de getrouwde vrouw; Remy wordt geteisterd door schuldgevoelens die stammen uit het deel voor deze roman. De spanningen in het huwelijk zijn vanaf het begin voelbaar.

In de tweede helft van het boek buitelen de ontwikkelingen over elkaar heen. Een schietpartij, een overlijden, een wilde bergbeklimming.

Heitzmann baseert deze serie op boeken die ze in een ver verleden schreef voor haar uitgever in de Verenigde Staten. Het bijzondere aan deze serie is dat de boeken eerst in Nederland verschijnen. Voor ”Een klein geluk” verschenen ”Bruid van de bergen” en ”De heer uit het zuiden”. In de boeken verweeft Heitzmann de Amerikaanse geschiedenis.

Boekgegevens

Een klein geluk, Kristen Heitzmann; uitg. Kok; 432 blz.; € 23,99