„Het was anders dan we een paar maanden geleden hadden verwacht”, zegt Johannes Benkhoff, die betrokken is bij de ruimtemissie, op de website van de ESA. Hij volgde de spannende uren vanuit zijn huis in Nederland. Zijn collega’s, verdeeld over zestien teams, keken op dezelfde manier mee, verspreid over Europa en Japan.

De BepiColombo vloog vrijdag op 12.700 kilometer langs de aarde. Dat is dichterbij dan weer- en navigatiesatellieten. De vluchtleiding hoefde niet in te grijpen, maar ze hield de satelliet wel in de gaten, omdat hij een half uur lang door de schaduw van de aarde vloog. De zonnepanelen kregen toen geen zonlicht. Daarom waren de accu’s vooraf al helemaal opgeladen en waren de onderdelen aan boord opgewarmd.

Het vaartuig werd in oktober 2018 gelanceerd. In 2026 moet het in een baan rond Mercurius komen. Om daar veilig te arriveren moet het vaartuig er voorzichtig naartoe vliegen, anders wordt hij genadeloos opgeslokt door de zon. „Je moet de hele tijd tegen de zon afremmen. Dat kost meer energie dan naar Pluto vliegen”, zei Benkhoff eerder. De aarde heeft BepiColombo nu een duw gegeven richting Venus. Daar vliegt hij ook twee keer langs om verder te kunnen reizen naar Mercurius. Vervolgens zijn er nog zes ’flyby’s’ bij Mercurius nodig om dichter en dichter bij de planeet te komen, en uiteindelijk in een baan eromheen te raken.

Mercurius is de eerste en de kleinste planeet in ons zonnestelsel. Door de nabijheid van de zon is het heel moeilijk om de planeet te bestuderen. Grote telescopen mogen niet eens naar Mercurius kijken, omdat ze beschadigd kunnen raken door het felle licht van de zon. Daardoor weten we weinig over de planeet. En wat er tot nu toe wel is ontdekt, is soms vreemd. Zo staat er waterijs op de polen. Daar zijn kraters waar nooit zonlicht valt. De temperatuur is er 65 graden onder nul, terwijl het op de rest van Mercurius zo’n 450 graden boven nul is. Waar het ijs vandaan komt, is een mysterie. Op het oppervlak zijn bovendien lichte vlekken gezien. Misschien komt er ergens gas vrij, en de vraag is waar dat vandaan komt.

De missie bestaat eigenlijk uit twee satellieten, de Europese MPO en de Japanse Mio. Zij reizen samen naar Mercurius en worden daar van elkaar gescheiden.